śmierć

Zmarła wokalistka Kelly Fraser. Zasłynęła w 2013 roku, kiedy wykonała utwór Rihanny "Diamonds", po inuicku, czyli w języku rdzennych mieszkańców Kanady. Informację o jej śmierci podał jej producent Thor Simonsen.

W Paryżu zmarł znany projektant mody, założyciel domu modu sygnowanego jego nazwiskiem i firmy kosmetycznej. Miał 86 lat. Nieaktywny zawodowo od 2004 roku, jak podała jego rodzina, ostatnie dwa lata ciężko chorował.

Zmarła ikona francuskiej nowej fali i kina, aktorka Anna Karina. To filmowa legenda i twarz europejskiego kina, a także muza swojego męża, reżysera Jeana-Luca Godarda.

Po śmierci Kory na Facebooku pojawił się przejmujący wpis Radka Nawojskiego. "Rak, nowotwór złośliwy, wielu osobom nie przejdzie to przez gardło. Przestańmy wypierać chorobę na marginesy" - pisze. "To jest nasza wspólna walka".

Nie żyje Joanna Kulmowa. Smutną informację przekazała PAP przyjaciółka poetki Magdalena Barcz. Joanna Kulmowa zdobyła popularność i uznanie głównie dzięki twórczości dla dzieci.

Historia Clarence'a i Carolyn to dowód na to, że prawdziwa miłość, której niestraszna jest nawet śmierć, istnieje nie tylko w filmach romantycznych i powieściach. Ten scenariusz napisało samo życie.

Miłość to choroba uznawana przez świat medyczny. Choroba, która upośledza percepcję, infekuje ciało i umysł. Miłość potrafi zaatakować nagle, bez ostrzeżenia, w każdym wieku. A czy można na miłość umrzeć?

Bo w sierpniu nocą można położyć się na polanie i wypatrywać Perseidów? Bo można zgłodnieć i zjeść kawałek świeżego chleba z masłem i solą? Bo są ludzie, których kochamy? Wielkanoc to dobry moment, żeby poszukać swoich powodów.

Czy żałoba po śmierci kogoś znanego - uwielbianego aktora czy muzyka to normalna reakcja? Można aż tak przeżywać śmierć kogoś obcego?

Znów musimy żegnać kogoś drogiego sercu - zmarł jeden z naszych wielkich idoli Alan Rickman. W redakcji smutno, więc przypominamy sobie role, dzięki którym zapisał się w naszej pamięci. I TEN GŁOS.

Świat opłakuje Davida Bowiego, pojawiają się też ciekawe, dziwne i wspaniałe pomysły uczczenia jego pamięci. Jest m.in. projekt, by w Warszawie powstał mural upamiętniający wizytę muzyka w naszej stolicy. Czy popieram tę inicjatywę? Sercem, głową i wszystkim!

Jak wielu fanów od piątku słuchałam w kółko najnowszej, wydanej w dniu 69. urodzin artysty, płyty "Blackstar". Płyty doskonałej, przemyślanej w każdym szczególe, wybitnej. "To pożegnanie. Ostatni element układanki, który wyjaśnia wszystko" - pomyślałam i natychmiast zgromiłam się za tę myśl. Przecież David żyje, tworzy, jest w znakomitej formie artystycznej. Będą jeszcze inne płyty. Dziś wiem już, że nie będzie. David Bowie nie żyje.

W "pewnym wieku" człowiek już czuje ten oddech kostuchy na karku. I w świętach zaczyna widzieć szansę na realizację postulatu "spieszmy się kochać ludzi".

"Jeśli w waszej rodzinie pojawi się rak, nie udawajcie, że wszystko jest normalnie. Pożegnajcie się, jeśli macie okazję. Ja swoją zmarnowałam" - gorzkie wyznanie Czytelniczki, która ma nadzieję, że innych uchroni przed podobnym błędem.

Nie unikaj, nie uciekaj, nie gadaj głupot. Po prostu porozmawiaj z dzieckiem, kiedy tego potrzebuje. Kiedy cię pyta. I nie mów mu, że jest za małe, żeby się czegoś dowiedzieć, nawet jeśli to mało wygodna prawda. Choć może nie zawsze jest sens tłumaczyć wszystko do końca?

Śmiertelnie chorzy u kresu życia nie proszą o wiele. Chcą pożegnać się z najbliższymi, ukochanymi zwierzakami, odwiedzić ulubione miejsca. Czasem nawet tak prostych marzeń nie są w stanie zrealizować samodzielnie. Ambulance Wish Foundation to niezwykła organizacja non-profit, która pomaga spełnić ostatnią wolę umierających.

1 października rusza kampania społeczna ?Twarze depresji. Nie oceniam. Akceptuję?. Jest to dla mnie szczególna kampania, bo dotyczy choroby, z którą sama zmagam się od wielu lat. Czytając o tym, nie oceniajcie mnie, tak jak nie ocenia się tych, którzy chorują na zapalenie płuc.

Szok! Groza! Niedowierzanie! W tym roku w wyniku nieszczęśliwych wypadków w trakcie robienia sobie słodkiej fotki zginęło już 12 osób, tymczasem rekiny zabiły zaledwie osiem sztuk przedstawicieli naszego (niezbyt rozgarniętego) gatunku. Co z wami nie tak, rekiny?

W mediach społecznościowych zaroiło się od zdjęć. Zdjęć udostępnianych, jak przypuszczam, w dobrej wierze, ale jednak bezmyślnie i bez sensu. Chodzi o zdjęcia potopionych dzieci uchodźców. Martwych. Wyrzuconych na brzeg. W pieluchach. W dresach. Nagich. Zdjęcia, których nie chciałam oglądać, ale się nie dało. I nie da się już ich "odzobaczyć?.

Dzisiejsze wydanie waszego tabloidu to jedna z najobrzydliwszych zbrodni medialnych, jakie można popełnić na drugiej osobie. Jeśli ktoś tu jest bydlakiem, to nie tylko psychopata, który zabił siekierą dziesięcioletnią dziewczynkę. Wy wszyscy jesteście bydlakami.

Śmierć dziecka to temat trudny i omijany przez popkulturę, jednak jakoś tak cichcem i boczkiem przemycają go kryminały. Te dobre, mądre które potrafią wyjść poza gatunkowy schemat: "kto zabił" - jak angielski serial "Broadchurch".

Niezależnie od tego, jak często myślicie o własnej śmierci i jak bliska jest wam perspektywa opuszczenia łez padołu, są takie rzeczy, które warto poukładać zanim ustaną wszelkie funkcje życiowe.

Miał służyć do obrony, lecz debiutował jako narzędzie do tłumienia zamieszek. Co więcej - jeśli dobrze poszukacie, znajdziecie informację, że to właśnie kałasznikow jest jednym z lepiej zaprojektowanych przedmiotów XX wieku. Czy to dlatego znaleźć go można na flagach państwowych i w logotypach wielu organizacji?

Z nudów, z potrzeby chwili, z ciekawości, by odwrócić uwagę od przewinień, albo dla sławy - jest milion powodów, by zrobić coś, co trudno nazwać mianem "płatania figli", czy "psikusa". Nie zawsze też wszystkim jest do śmiechu.

Brytyjskie wydanie "Cosmopolitan" postanowiło zaszokować swoich czytelników. W lutym 2015 na okładce znajdzie się zafoliowana, dusząca się młoda kobieta. Magazyn upamiętnia w ten sposób śmierć 17-letniej Shafilei Ahmed zamordowanej przez własnych rodziców w 2003 roku.

Wydaje ci się, że było źle. Wydaje ci się, że może być lepiej. I wtedy wszystko się sypie. Nie ma dobrej metody na poradzenie sobie z życiową tragedią. A rady: "bądź silna" sprawiają, że ma się ochotę wrzeszczeć. O tym pisze do nas Ewa.

Chorzy na raka nazywają ją aniołem, Watykan potępia, bo "samobójstwo jest złe", media powracają do dyskusji na temat "śmierci na życzenie". 1 listopada 29-letnia Brittany Maynard, umierająca na raka mózgu, wstrzyknęła sobie śmiertelną dawkę barbituranów. Ale wcześniej zawalczyła o wolność wyboru także dla innych.

Nasza Czytelniczka po wczorajszym "cmentaringu", czyli przemieszczaniu się z torbą ze zniczami z cmentarza na cmentarz, dzieli się refleksją o... braku refleksji. Coś w tym jest.

Nie boję się śmierci. Myślę o niej często. Bywa, że codziennie. Ot, taka przypadłość, wrodzona tendencja do melancholii, może wynik przeżyć z przeszłości, może wszystkiego po trosze. Boję się umierania, tego, co pomiędzy życiem i śmiercią, boję się bólu, boję się, co by było z tymi, którzy zostaną, gdyby przyszło mi umrzeć choćby teraz.

Media zawsze lubiły katastrofy. Straszna śmierć zawsze była atrakcyjniejsza niż spokojne życie. Nic nowego pod słońcem nie powiem, ale w ostatnich tygodniach festiwal przekraczania granic stosowności dał mi w kość.