filmy

Lubimy o sobie myśleć źle i pomniejszać sukcesy. Uwielbiamy wytykać własne wady i maskować solidną czarną chmurą przebłyski słońca. Ale nie tym razem! Rodzime fenomeny nie uszły uwadze ludzi spoza Polski. I są to sukcesy, z których wszyscy możemy się cieszyć.

W prawdziwym życiu zmęczona jestem wszelkimi aferami, zwłaszcza politycznymi. Natomiast uwielbiam kino z mocną intrygą, gdzie zagadka goni zagadkę, a jej rozwiązanie czasami jest naprawdę zaskakujące.

Niektóre prawdziwe historie są tak brutalne i przejmujące, że chyba żaden twórca fikcji nie byłby w stanie nie ich wymyślić. Kim są ludzie, którzy sieją dookoła siebie śmierć i zniszczenie? Zapraszam na wybrane przeze mnie filmy.

Kiedy czytam ostatnie prasowe doniesienia, to mam wrażenie, że żyjemy w scenariuszu sensacyjnej fabuły. A ponieważ lubię sobie pofantazjować to stworzyłam listę znanych filmów, które mogłyby opowiadać o polskich urzędniczych realiach.

Zbliża się wielkie święto pięknych sukienek, drogiej biżuterii, zbyt długich mów dziękczynnych i pokerowych twarzy nominowanych-nie-obdarowanych, którzy kryją rozczarowanie przez energiczne klaskanie. A! I filmów, święto filmów. Wszak o to chodzi w Oscarach. Czy nie?

W ramach rozrywek świątecznych, część z nas zażywa tego, z czym nie mamy do czynienia na co dzień - wolnego czasu. Oddajemy się wtedy zwykle lubianym, acz prostym rozrywkom. Na przykład oglądamy filmy...

Produkcje kinematografii światowej (zacznę górnolotnie i sieriożnie) można podzielić na filmy ze strzelaniem i wybuchami oraz filmy nudne dla bab - zetknęłam się z taką typologią. Można też wrzucić wszystkie filmy o miłości, które nie są dramatem z biciem i maltretowaniem, do worka z napisem komedie romantyczne. Ale to mylące. A "dramat romantyczny" głupio brzmi...

W Bydgoszczy trwa właśnie Camerimage, a do nas napisała Paulina Gorzkowska, twierdząc, że dobry festiwal filmowy to świetna rozrywka nie tylko dla zdeklarowanych kinomanów. I będzie Was (i nas) zarażać miłością do takiej formy spędzania czasu.

Jestem stronnicza, bo lubię Lema. Tak, Stanisława - jego książki, jego sposób patrzenia na świat i bohaterów, jakich kreuje. Lubię też Folmana i filmy animowane. Uroczyście przysięgam jednak, że zamiast niczym typowy psychofan zdradzać zakończenie, analizować film ujęcie po ujęciu i porównywać nieustannie z opisami w książce, postaram się być powściągliwa i rzeczowa. Chociaż troszeczkę.

Grubo, co? Wiadomo, nie ma czegoś takiego, jak dobra ekranizacja. Są tylko słabe i słabsze. Tak mówi szkoła radykalna. Szkoła bardziej elastyczna głosi, iż owszem, zdarzają się niezłe ekranizacje, ale bardzo rzadko. Ja pozwolę sobie na moment przyłączyć się do niepopularnej sekty, która szeptem podaje, jakoby bywały adaptacje lepsze, niż książka. Tak.

Trylogie, trylogie, wszędzie trylogie! W czasach młodości mojej babci była tylko jedna, w dodatku niezekranizowana. Wystarczyło rzucić tylko hasło i już wszyscy wiedzieli, że chodzi o Sienkiewicza. Gdy nastolatkami byli moi rodzice też była tylko jedna - ta, w której dobrzy rycerze Jedi ratują świat przed zakusami Imperium. A ja? Co ja mam powiedzieć?

Znajomi kuszą: Chodź na "World War Z". Napijemy się, usiądziemy w trzecim rzędzie i będziemy się znakomicie bawić. To taki rytuał - chodzenie na wysokobudżetowe filmy dla odmóżdżenia, po małym piwku. Zazwyczaj przyjmuję propozycję, ale niestety, nie tym razem. W "World War Z" będą zombie, tak? "Ale te zombie to przecież będą strasznie śmieszne!", przekonują znajomi. Może i tak, ale ja i tak będę się bać. A strach to nie jest coś, co sprawia mi przyjemność.

Nie da się ukryć: dziewczyny z Focha lubią filmy (i aktorów, jak wiadomo). Stąd narodził się pomysł, żebyśmy wybrały nasze ulubione filmy z oferty Kinopleksu - takie, które polecamy, do których mamy osobisty stosunek i które sprawdzą się nie tylko na focha. Jeśli macie ochotę przetestować nasz filmowy gust - będzie nam bardzo miło!

Z tymi filmami - wydmuszkami jest jednak o niebo łatwiej. Miło się ogląda, miło się wraca, miło wspomina. Istnieje jednak osobna kategoria. Niektóre z jej składowych pewnie spokojnie można zaliczyć do wydmuszek, zwłaszcza pod względem ciężaru przesłania. Ale wydmuszki są lekkie i przyjemne. Te zaś filmy zjadają po kawałku i łamią serce. Mimo to czasem wracam. Czasem dobrze jest się dobić. A czasem warto sprawdzić, czy jeszcze boli - i dlaczego.

Wybieram się dziś ze znajomymi na "Frances Ha" Noaha Baumbacha, jednego z moich ulubionych twórców kina "indie". Nie żebym nie lubiła superprodukcji o kosmitach i potworach, czy komiksowych bohaterach, skądże znowu. Ale często te niskobudżetowe, niezależne filmy mają w sobie urok zwykłości, któremu nie umiem się oprzeć. Choć są przegadane i "o niczym".

Będąc podatną i chętną mam w głowie listę filmów, którymi raczej nie należy się chwalić w intelektualnych dyskusjach między wyrobionym towarzystwem, nijak rzucić opinią o nich i nawiązaniem do dzieł pokrewnych, wdzięcznie przy tym balansując szklanką z drineczkiem.

Słodkie życie reż. Federico Fellini, 1960Moderato Cantabile reż. Peter Brook, 1960Sklep z Modelkami reż. Jacques Demy, 1969Rzym reż. Federico Fellini, 1972Hair reż. Milos Forman, 1979Star 80 reż. Bob Fosse, 1983Niewinni czarodzieje reż. Andrzej Wajda, 1960Powiększenie (1966), reż. Michelangelo AntonioniGiuletta i duchy (1965) , reż. Federico FelliniThe Beatles. Noc po ciężkim dniu (1964), reż. Richard LesterNiezamężna kobieta (1978), reż. Paul MazurskyKochanek (1992), reż. Jean-Jacques AnnaudAnnie Hall (1977), reż. Woody AllenOrlando (1992), reż. Sally PotterKabaret (1972), reż. Bob Fosse

http://www.ofeminin.pl/wydarzenia-kulturalne/moda-film-najbardziej-modowe-filmy-moda-film-d13234c206397.html

http://www.thedollsfactory.com/2011/02/fashion-on-movie-from-15th-of-february.html