"Zachwyciłam się facetem, a nie znanym muzykiem" - wspomina wdowa po Tadeuszu Nalepie

Podobno, gdy wybiegłam, Tadeusz zapytał tego chłopaka, czy jestem jego dziewczyną. Odpowiedział, że nie, a Tadeusz na to: "No to w porządku!". Od momentu, kiedy wyjechaliśmy do Opery Leśnej byliśmy już nierozłączni.

Oglądałam koncert zza kulis lub czekałam na niego w garderobie. Jak łatwo się domyślić - o fotografie kompletnie zapomniałam. Po obu koncertach, bo impreza trwała dwa dni, poszliśmy z innymi wykonawcami do nocnego klubu w Sopocie, który był zarezerwowany tylko dla artystów. Tam Marek Karewicz przez cały czas puszczał dla nas numery z zabawnymi dedykacjami, a Tadzio ze mną tańczył i to było prawdziwe poświęcenie z jego strony, jak się później przekonałam [śmiech].

A potem Tadeusz wyjechał do domu. Trudno było wtedy z telefonami. Ja nie miałam telefonu, on - też nie. Tęskniłam strasznie, okazało się, że on też, bo przysłał telegram: "Tęsknię - przyjeżdżaj".

Kilka dni zajęło mi spakowanie rzeczy, które chciałam zabrać, i pojechałam do niego, do Józefowa. Od razu pojechaliśmy w trasę. Wtedy jeszcze wyjeżdżało się co najmniej na miesiąc, koncerty grało się codziennie. Wszystko było dla mnie nowe, fascynujące i byliśmy coraz bardziej zakochani w sobie.

Gdy się poznaliśmy, ja byłam łagodną, delikatną dziewczyną, a on był strasznie mocny i władczy. Przez te dwadzieścia lat on przy mnie złagodniał, a ja stałam się mocniejsza. Ale zawsze byłam u niego na specjalnych prawach. Wiedziałam, że mogę sobie pozwolić na więcej niż inni. Gdy byliśmy w Stanach w 1989 roku postanowiliśmy się pobrać. Z tym zamiarem nosiliśmy się już od jakiegoś czasu, ale w Polsce ciągle graliśmy koncerty i nie mogliśmy ustalić terminu. Tak więc tam zdecydowaliśmy się na taki szybki, rockandrollowy ślub.

Wszystko nam sprzyjało. Okazało się, że daleki kuzyn Tadka jest właścicielem szkoły pilotażu i kilkunastu samolotów - i to on namówił nas na wypad do Atlantic City. Niestety, okazało się na miejscu, że sobota to jedyny dzień, w którym nie można powiedzieć sobie: "Tak". A my już zdążyliśmy kupić piękne obrączki... Ale skoro tam byliśmy, zrobiliśmy następne wariactwo, czyli najpierw przyjęcie weselne w kasynie, po którym wróciliśmy do Nowego Jorku i wzięliśmy ślub w polskim kościele Świętej Anny w Jersey City, 6 maja. (...). Oboje bardzo przeżywaliśmy nasz ślub. Zresztą widać to na zdjęciach oraz na nagraniach wideo, które są fantastyczną pamiątką.  (...)

W Polsce dopiero po czterech latach wzięliśmy ślub cywilny, bo znowu nie mogliśmy znaleźć czasu. W końcu zrobiliśmy to 17 kwietnia 1993 roku na warszawskim Żoliborzu - w... Teatrze Komedia, gdzie USC miał salę. Co ciekawe, byliśmy tak samo ubrani i mieliśmy te same obrączki, tylko świadkowie byli inni.

Relacje pomiędzy moją mamą a Tadeuszem ułożyły się tak, jak można było przewidzieć. Z początku mama była nieufna, bo dużo starszy, bo rozwodnik. Wychowywała mnie sama i po prostu bała się o mnie - jak to mama. Ale bardzo szybko zorientowała się, że jest dobrze, a nawet... jeszcze lepiej. Żałowała tylko, że nie mieszkamy bliżej siebie. (...)

Tadeusz sam wymyślił koncepcję naszego nowego domu, rozrysował na papierze, pokazał mi i wtedy wspólnie podjęliśmy konieczne decyzje. Nigdy mnie nie pomijał w takich sprawach. Wszystko wspólnie, tylko samochód sama wybierałam, bo mówił, że i tak ja będę nim jeździła. Uczył mnie jazdy, sam świetnie prowadził, ale nie lubił tego. jeśli chodzi o jazdę - to wolał konną.