Kiedy słowa "kocham cię" grzęzną w gardle... Dlaczego boimy się zaangażowania?

Wyznanie miłości dla niektórych oznacza przyznanie, że potrzebują drugiej osoby w swoich życiu. Dla nich to ekstremalne obnażenie siebie, okazanie słabości.

Jeden z najsilniejszych lęków, który nie pozwala wyznać miłości to lęk przed brakiem wzajemności. Niektórzy nie dopuszczają do siebie wiadomości, że bez ryzyka trudno stworzyć prawdziwą relację z drugim człowiekiem. Wyznanie miłości wiąże się dla nich z możliwością zranienia i nie są gotowi ryzykować. Chronią zatem siebie stawiając mury.

Psychologowie mówią, że pierwsza relacja człowieka - z matką - naznacza nas na całe życie. To jak przebiega - czy dziecko jej ufa, czy się jej boi, czy wraca do niej jak do bezpiecznej bazy - wpływa na to jak będzie budowało relacje w dorosłym życiu. Osoby, które mają trudności z wyznawaniem swoich uczuć mogły nie mieć w dzieciństwie okazji do obserwowania sytuacji, gdy ludzie wyznają sobie miłość - sugeruje dr Degges-White.

Może nikt nigdy nie mówił im, że ich kocha lub robił to za rzadko lub zawiódł ich dziecięce zaufanie. A może wychowali się w rodzinie, w której o miłości się nie mówiło, tylko okazywało się ją swoim zachowaniem. Teoria rozwoju społecznego Erika Eriksona mówi dodatkowo, że pierwszy rok życia człowieka to czas rozwiązywania tzw. konfliktu między podstawową ufnością i nieufnością. Z tego okresu dziecko wynosi przekonanie, że świat (czyli również ludzie) mu sprzyja i nie jest zagrażający lub wręcz odwrotnie. Warto pamiętać o tym, że osoby bojące się wyznań miłosnych mogą kompensować brak czułych słów swoim działaniem.

Jeśli partner nie mówi, że kocha, ale swoim zaangażowaniem w relację pokazuje to, warto dać mu czas na oswojenie, spróbować zrozumieć, a być może i na wyznania przyjdzie pora.