Czerwona księżniczka. Fakty i mity o synowej towarzysza Gierka

Nazwisko Gierek otwiera każde drzwi. Szybko przekonała się o tym synowa, która marzy o karierze naukowej. Za tym z kolei wyborem stał ojciec Ariadny - Teodor Zankowicz. Jak można przeczytać w książce "Czerwona Księżniczka" Dariusza Kortko i Judyty Watoły, Ariadna ładnie malowała i chciała iść na Akademię Sztuk Pięknych. Tata wybił jej to z głowy: "Może 200 lat po śmierci twoje obrazy będą coś warte, teraz na pewno nie, a jak będziesz dobrym lekarzem, to siebie i dziecko utrzymasz. Poradził: - Idź do Urzędu Wojewódzkiego i zapytaj o 20 deficytowych specjalności w medycynie." Na pierwszym miejscu listy Ariadna znalazła anestezjologię, na drugim - okulistykę.

Ariadna broni doktorat z rocznym poślizgiem - roczna przerwa spowodowana była narodzinami córki Stasi.

W 1965 roku Ariadna Gierek otrzymuje tytuł doktora nauk medycznych. Pracuje w szpitalu w Bytomiu, ale marzy o etacie w klinice okulistycznej w szpitalu przy ul. Francuskiej w Katowicach, którym rządzi prof. Marian Mądroszkiewicz. Ten proponuje jej pracę, ale w zamian oczekuje Krzyża Kawalerskiego (odznaczenie gwarantuje emeryturę wyższą o 30 proc.). Teść na prośbę synowej robi więc porządek - pracującego w klinice pierwszego męża Ariadny przenosi, profesora odznacza, a synową zatrudnia. W 1974 roku Ariadna Gierek, po ustąpieniu profesora Mądroszkiewicza, przejmuje kierowanie kliniką.

Brzmi łatwo, prosto i przyjemnie, ale Ariadna Gierek udowadnia, że jej życie wcale nie było kolorowe. Jej mąż przebywa na stażu w Moskwie, do domu zjeżdża raz na trzy miesiące, nie pisze, nie dzwoni. Ariadna z pracą, wychowaniem dziecka i domem radzi sobie sama. No prawie sama, bo ma nianię i dochodzącą raz w tygodniu gosposię.

Jerzy Gierek, brat Adama wspomina - Bez przerwy mówiła o swojej pracy, o tym, co się jej udało, co zrobiła. Była ambitna, chciała być najlepsza. Dzisiaj mogłaby być celebrytką, bo przez nazwisko stała się rozpoznawalna i wyróżniała się w tłumie. Ale ona wiedziała, że życie to coś więcej niż blichtr. Osiągnąć sławę w okulistyce to był jej cel. Mój ojciec pochwalał tę ambicję. Był dumny, że jego dzieci robią kariery naukowe, cieszył się z naszych doktoratów i habilitacji. Ale nie słyszałem, żeby Ariadna kiedykolwiek prosiła mojego ojca o protekcję. Nie musiała tego robić. Nazywała się Gierek.

Wywiad z prof. Ariadną Gierek-Łapińską z Dzień Dobry TVN

W pracy zawsze nienagannie ubrana i elegancka:

W 2004 roku prof. Ariadna Gierek-Łapińska zoperowała zaćmę Czesławowi Miłoszowi.

Koledzy z kręgów medycznych do dzisiaj wspominają niepowtarzalny styl profesor Ariadny. "Szyk miała paryski" - mówi prof. Franciszek Kokot, jeden z najwybitniejszych polskich lekarzy. "W szarości życia codziennego lat 70. była motylem. Robiła wszystko, żeby błyszczeć. Znam kobiety, które mają możliwości i mimo wielu starań wyglądają jak służące, a ona jak dama. Była w tym dobra" - dodaje prof. Jerzy Szaflik, okulista.
Ariadna: - Wiedeń to piękne miasto, moje ulubione. Byłam tam z teściami w latach 70., ale wszystko było dla mnie za drogie. Ciągle przeliczałam szylingi na złotówki, nie miałam odwagi wchodzić do sklepów. W kieszeni drobna suma, prezent od teściowej. Starczyłoby na kawę. Na szczęście oglądanie wystaw nic nie kosztowało. W torebce nosiłam bloczek i rysowałam, jak jest uszyta sukienka, garsonka czy garniturek, które mi się spodobały. W Polsce kupowałam materiał na metry i zanosiłam z rysunkiem do zakładu Elegancja w Katowicach. Pracowali tam wyśmienici krawcy. Znaliśmy kierownika. Patrzył na rysunek, robił wykroje i szył. Wąska spódnica, żakiecik, podwójna stebnówka - to nie był żaden problem. W Elegancji latami ubierałam się ja, moja siostra i teściowa.

Przed domem Ariadny i Adama Gierków w katowickiej dzielnicy Brynów: