Fryzura a la Maria Antonina i halka zamiast sukienki - wspomnień czar, czyli jak wyglądaliśmy na naszych studniówkach?

- Mój dramat to fryzura. Włosy a la Maria Antonina w bad hair day'u, a do tego kwiaty we włosach (potargał wiatr) - totalny miszmasz. Do tego tragiczny make-up i okropny biustonosz, który zrobił moim piersiom coś dziwnego.

To, co bym dziś pochwaliła to welurowa mała czarna (wąskie ramiączka i krój a'la halka to był wtedy hit) i małą torebkę. Mogłam na tym poprzestać ALE NIE!

Jeśli chodzi o makijaż Olga nauczyła się na błędach. Makijaż, owszem, liczy się nawet bardzo. Ale tylko ten dobry.

A w 1999 roku bawiliśmy się przy takich przebojach!

- W przeszłości zdarzyło mi się tańczyć w zespole pieśni i tańca "Rzeszowiacy". Stąd pomysł, by cała nasza klasa zatańczyła poloneza w strojach z okresu Księstwa Warszawskiego. Pewnie większa część ówczesnej IVc do tej pory mnie za to nienawidzi, ale patrząc z perspektywy czasu podziwiam, że zgodzili się wszyscy i jednak wyglądało to całkiem spektakularnie.

A nie można tego samego powiedzieć o wszystkich kreacjach studniówkowych z tamtego okresu. Moja, w którą przebrałam się później, opierała się na wielkiej ilości fioletowej tafty. Najważniejszą jej część - spódnicę, przywiozłam z wakacji w Stanach. Dziś wydaje mi się, że prawie się w niej utopiłam, ale cieszę się, ze nie poszłam w stronę wszechpanującej wówczas na salach studniówkowych czerni.

Bluzkę kupiłam w ostatniej chwili w jakimś butiku dla starszych pań, ale mama sprytnie zmieniła ją w dopasowany gorsecik. A z całej kreacji zapamiętam długie włosy, bo takich nie miałam już nigdy więcej i pewnie mieć już nie będę.

W 2001 roku na tanecznych imprezach nie mogło zabraknąć "Nie, nie, nie"!

- Na studniówce byłam dwukrotnie - w pierwszej klasie jako osoba towarzysząca i później na własnej (2005 r.). Za pierwszym razem miałam bardzo fajnego chłopaka, za to fatalną sukienkę, fatalne brwi, fatalny makijaż, odpustową fryzurę. Wszystko dzięki wysiłkom "specjalistów". Za drugim razem było dokładnie odwrotnie

Nie chciałam drugi raz szyć sukienki, kupiłam gotową w Galerii Mokotów, torebkę znalazłam w Zarze (wtedy jedynej w mieście). Fryzura bardzo prosta, tylko cięcie i prostowanie, makijaż własnoręczny. Z perspektywy czasu uważam, że było całkiem nieźle. Przeszkadza mi tylko nadmiar elementów ozdobnych, pewien niezdrowy "eklektyzm" tej stylizacji. Wtedy nie bardzo było z czego wybierać - pamiętam, że w sklepach podobały mi się raptem dwie pary butów.

W 2003 roku chętnie tańczyliśmy przy tej piosence!

- Pamiętam, że z płaczem wracałam od fryzjera, ale już nie było czasu na nic innego. Potem się okazało, że ponoć wyglądało to świetnie, więc machnęłam ręką. Ten kalafior na głowie był widać modny.

Dziewczyny patrzyły na mnie z zazdrością. Teraz patrząc na zdjęcia mam, delikatnie mówiąc, mieszane uczucia, ale wtedy wyglądałam najładniej. Zostałam nawet królową balu! Taka była moda. Sukienkę zaprojektowałam sama i byłam z niej bardzo dumna. A pod taką kiecką to i alkohol przenosiło się bez najmniejszego problemu.

Pamiętacie jeszcze zespół Sistars?

- Kiedy ja miałam studniówkę, królowały kreacje typu rozważana i romantyczna, ale uwspółcześnione o metaliczne materiały. To nie mogło dobrze wyglądać. Jednak taka była wtedy moda i wszystkie wyglądałyśmy jak klony. Nigdy więcej nie założyłam tej sukienki.

W 2005 śpiewaliśmy na parkiecie: "Przecież mam prawo nosić to, co chcę!"

- Studniówkę miałem 10 lat temu. Przede wszystkim byłem z 20 kg za chudy na ten garnitur (był taty). Poza tym w oczy rzuca mi się, że miałem włosy. Dużo włosów. Z perspektywy czasu nie dziwię się, że je tak wtedy eksponowałem.

U mojej partnerki uwagę zwraca makijaż. Na szczęście przestała się tak malować i to była dobra decyzja. 8 lat później wzięliśmy ślub.

W 2006 roku towarzyszył nam na studniówkach hit Kasi Cerekwickiej.

Paulina: - Byłam na dwóch studniówkach. Kiedy patrzę teraz na stylizację z tej pierwszej, dzięki byłam osobą towarzyszącą, odnoszę wrażenie, że w domu chyba nie było luster. Bardzo chciałam się wyróżniać. Czarna spódnica z naszytą aplikacją z gipiury, a do tego błyszczący gorset. Nosiłam się wtedy bardzo mrocznie, więc włożyłam do tego glany! Na szczęście do poloneza zmieniłam je na czarne szpilki. Największym nieporozumieniem była jednak fryzura. Na początku miałam irokeza (naprawdę), jednak po dwóch godzinach, jeszcze za nim zatańczyliśmy poloneza, fryzura oklapła. Za mało lakieru? Nie wiem, efekt końcowy był opłakany. Pamiętam jeszcze, że eksperymentowałam też z makijażem. Tego wieczoru miałam czarne, kocie kreski na powiekach. To chyba nie wymaga komentarza.

Przed następną studniówką zrozumiałam, że choć bardzo chciałam być polską Courtney Love, to jednak w gorsecie i nieudanym irokezie wyglądałam raczej jak marna kopia Izabeli Trojanowskiej z teledysków z lat 80. Tym razem moja sukienka miała klasyczny, rozkloszowany krój, kokardę w pasie i totalny brak dekoltu. Była za duża, więc przerabiałam ją u krawcowej. Ta sukienka miała jednak niefortunną długość, robiły się w niej takie "garsonkowe łydki". Szczególnie w połączeniu ze szpilkami z paseczkiem w kostce. Nauczona doświadczeniem z poprzedniej studniówki postawiłam na minimalny makijaż. Gorzej znowu było z fryzurą. Z przodu - zupełnie normalny kok. Z tyłu... Wtedy mi się podobało, dziś wiem - ten fryzjer mnie po prostu nie lubił. Drugi rok z rzędu totalne nieporozumienie na głowie. Mnóstwo warkoczyków zebranych w jeden kok, a do tego czerwone, brokatowe ozdoby w kształcie listków. Taki stroik na choinkę.

Grzegorz (ze zdjęcia z prawej strony): - Paulina wyglądała okey. Taka klasyczna ekstrawagancja (dzięki temu czemuś na głowie). Ale czarna, krótka sukienka na wielki bal zawsze wygląda dobrze. Nie wiem za to, co ja miałem w głowie, kiedy kupiłem błyszczący garnitur. To dla mnie największa zagadka. I jakiś taki był szeroki. Chyba ze dwa rozmiary za duży.

Na studniówce w 2008 nie mogło zabraknąć tego hitu!