"Biznesmeni" zaczynają od alkoholu, a kończą na pytaniu kelnera o najbliższy burdel [10 TYPÓW KLIENTÓW RESTAURACJI]

Biznesmeni, którzy nad talerzem dobijają targu, potrzebują przede wszystkim ciszy i spokoju. Chcą porozmawiać, nie dzieląc się przy tym firmowymi tajemnicami z pozostałymi klientami lokalu. Starają się więc wybrać odpowiedni stolik. Często proszą też, żeby im nie przeszkadzać. W restauracjach, które są nakierowane na biznesmenów, wydzielone są osobne sale gwarantujące im ciszę (a jak pokazuje nasza najnowsza historia, czasami również podsłuchy - polityk to też biznesmen). Zamówią sobie jedzenie, kawę, herbatę, może kieliszek wina, posiedzą dwie, trzy godziny.

Nie wymagają specjalnej troski ze strony obsługi, a jak już klepną deal, to zazwyczaj zostawiają parę złotych więcej. To klienci tak samo lubiani, jak banki będące najemcami lokali przy głównej ulicy - wiadomo, że opłacą czynsz w terminie, nie nabrudzą, nie poniszczą. Chyba że nasi Biznesmeni po sfinalizowaniu interesu postanowią to uczcić. Przeważnie zaczyna się od alkoholu, a kończy na pytaniu kelnera o najbliższy burdel.

ZOBACZ TAKŻE, JAKIE SEKRETY SKRYWAJĄ PRZEZ ŻONAMI MĘŻOWIE

Najfajniejsi są Randkowicze. Randka rządzi się innymi prawami niż wyjście z rodziną czy z kumplami. Niektórzy randkują tak często, że mają pogrupowane różne miejsca - tu kolacja, tam obiad, tutaj drink, tu jeśli atmosfera ma być bardziej elegancka, tu jeśli chcesz zaimponować luzem, tam jeśli chcesz sprawić wrażenie człowieka obytego w świecie sztuki. Przeważają jednak miejsca, które są ciche, spokojne, może nieco ukryte przed ciekawskimi spojrzeniami przechodniów czy innych gości.

Pracowałem kiedyś w restauracji, która była popularnym miejscem na tego typu schadzki, ale z kochankami. Jeśli gość pojawiał się w restauracji z kochanką, od razu było widać, że ta para jest nieco, nazwijmy to, nieoficjalna.

A potem spotykałem tych samych facetów na mieście z całą rodziną. Zawsze byli zakłopotani, gdy mówiłem im "dzień dobry". Jak ułożysz sobie wszystkie puzzle, to jesteś w stanie sporo wydedukować na temat takiej rodziny i zdradzającego męża (lub żony).

Randkowicze mają to do siebie, że często sprawdzają wcześniej miejsce schadzki. To zrozumiałe - facet, który chce zaimponować wybrance, będzie próbował zaplanować wszystko tak, żeby nie było skuchy. Zrobi rezerwację, wybierze najlepszy stolik, zadba o klimat. To fajne, bo daje też jakąś pewność obsłudze.

Takie romantyczne spotkania trwają długo, a niekiedy - dla lepszego efektu - odbywają się w restauracjach, w których jest po prostu drogo. Jeśli facet chce zrobić wrażenie, lecz nie dysponuje zbyt pękatym portfelem, to będzie próbował rozegrać całość tak, żeby wilk był syty, a portfel cały. Będzie na przykład przedłużał.

Do dziś pamiętam klienta, który jadł cielęcinę z sosem cytrusowym - główne danie, oczywiście na ciepło - przez bite dwie godziny. Na stole stał świecznik na pięć świec. Wiedzieliśmy, że jeśli ktoś po prostu przychodzi zjeść posiłek, to świece w tym czasie wypalą się mniej więcej w jednej trzeciej. Tej parze zmienialiśmy je dwukrotnie.

Dałyśmy naszym piłkarzom fryzury słynnych Orłów Górskiego. Jak wyglądają? FANTASTYCZNIE!

Randkowicze to wdzięczni goście - raczej nie marudzą, zazwyczaj zostawiają większy napiwek, są najmniej wymagający w obsłudze. A przy tym są dość zabawni dla obsługi, która - wierzcie mi - bacznie ich obserwuje i wymienia się uszczypliwymi komentarzami, bo to jednak dość komicznie przyglądać się przez kilka godzin parze, która tylko siedzi i patrzy sobie w oczy. Niech cię to jednak nie zniechęci do zabierania partnerki na randkę do restauracji, bo w sumie co cię obchodzi, co jakiś kucharz czy kelner myśli?

Od tej bezproblemowości Randkowiczów jest jeden wyjątek - samiec alfa, który chce zaszpanować przed laską tym, że z*ebie kelnera albo będzie się popisywał, gdzie to on był, co on wie i najchętniej nauczy szefa kuchni, jak to danie powinno się przyrządzać.

Cytowane fragmenty pochodzą z książki "Gastrobanda" Kamila Sadkowskiego - szefa kuchni, jeden z twórców Akademii Kulinarnej Fumenti, wieloletniego współpracownika Roberta Makłowicza oraz Jakuba Milszewskiego - dziennikarza, współautora kontrowersyjnego cyklu felietonów "Mucha w zupie".

Do restauracji przychodzą też grupy znajomych. Samiec alfa najczęściej występuje właśnie w takim środowisku. W grupach każdy próbuje być ważniejszy, a im więcej wypiją, tym głośniejsi i agresywniejsi się stają.

Antropologia twierdzi, że to atawizm - im ktoś jest głośniejszy, im bardziej pręży muskuły, im bardziej zwraca na siebie uwagę, tym większe ma szanse na znalezienie samicy. Proste - im bardziej kolorowe masz piórka, tym większe twoje szanse na przygruchanie sobie gołębicy. A zatem w grupach przyjaciół, zwłaszcza jeśli nie są to pary, zawsze będzie jakiś głośny i wku*wiający człowiek-billboard.

Fajne są też Starsze Małżeństwa, czyli emeryci i renciści. Jeśli już stać ich na to, by bywać w restauracjach, to najzwyczajniej w świecie się z tego cieszą. Może nie zostawią kolosalnego napiwku, ale będą niezwykle mili, wszystko im będzie smakowało, będą chwalić i promiennie się uśmiechać.

Są oczywiście spokojni i chyba najmniej kłopotliwi. Raczej nie pokłócą się nad talerzem, bo po iluś tam latach bycia razem już chyba wyczerpały im się powody do kłótni i chęć udowadniania swojej racji. Dodatkowo mają niezbyt duże wymagania i łatwo ich zadowolić.

Ci starsi państwo zazwyczaj są weseli, ale nie głośni. Takie wesołe życie staruszka. Wszystko im smakuje, cieszą się, że mogli przyjść, że był stolik, że mogą zjeść coś fajnego. Często zagadują obsługę, ale trudno nie darzyć ich sympatią.

Pewna grupa staruszków co czwartek spotykała się w restauracji, w której pracowałem. Byli bardzo eleganccy, bardzo kulturalni, przemili. Na koniec spotkania zawsze się śmiali, że za tydzień już kogoś z nich nie będzie. Było to na swój sposób urocze, na swój sposób smutne, ale mieli niesamowity dystans do rzeczy ostatecznych. Lubiłem ich.

TO, JAK JESZ MÓWI WIELE O TOBIE. SPRAWDŹ, CO?

Nie zapomnijmy też o Urlopowiczach. Urlop, jak wiadomo, rządzi się innymi prawami niż szara codzienność. Pewnie sam, wyjeżdżając gdzieś, zakładasz sobie jakiś przybliżony budżet, ale masz świadomość tego, że musisz jeszcze uwzględnić margines w wysokości trzydziestu procent.

Na urlopie ręka wydająca szmal jest jakby bardziej swobodna, a głowa - na co dzień skąpa i przeliczająca każdy grosz - bardziej hojna. Dlatego pary, które są na urlopie, to dla restauratorów cenni klienci. Przyjeżdżają się zabawić, odpocząć, zrelaksować, a nie stresować wydatkami.

Różnie z nimi bywa, ale to już zależy od człowieka. Wiele spośród takich par jest równie wdzięcznymi klientami, jak wspomniane Starsze Małżeństwa. Mają świadomość, że robienie draki kelnerowi, bo zupa miała nieco inny kolor, niż sobie wyobrażali, z*ebie humor nie tylko kelnerowi, ale też im samym. No, ale są oczywiście też i niedorozwoje, którym takie akcje podnoszą samoocenę. Uprzejmie ich proszę o wymarcie.

Nastolatki i studenci to głównie klientela klubowa, piwna lub fastfoodowa. Być może też studiowałeś, więc pewnie pamiętasz, że w studenckim jedzeniu nie chodzi o to, żeby było wykwintnie, lecz o to, żeby było szybko, dużo i tanio.

Tak samo w studenckim piciu - ma być tanio i ma trzepać. Studenta spotkasz w jego środowisku naturalnym, czyli w podakademikowym klubie studenckim, gdzie dają piwo za piątaka i zapieksy za trójkę.

Są przecież miejsca sfokusowane na taką klientelę, a ta się zresztą wymienia (chyba że ktoś dostał się do Rady Studentów albo innego podobnego ciała i w wieku 35 lat studiuje ósmy już kierunek i wciąż mieszka w akademiku lub domu asystenckim - znam takie przypadki).

Kiedy ostatnio poszedłem do klubu, w którym zwykłem spędzać wieczory jako studenciak, miałem ochotę powybijać głupkowatą gówniarzerię i zachodziłem w głowę, czy aby na pewno barman ukończył 14 lat (a pewnie był studentem 4 roku dwóch filologii).

Pamiętam, że kiedy sam byłem takim denerwującym gówniarzem, na widok czterdziestolatka, ba, nawet trzydziestolatka, zastanawiałem się, co ten zgred tu robi i czy zaraz nie siądzie mu pikawa przy barze, bo w takim wieku to już może się zdarzyć.

Dla całej innej gastronomii studenci to niestety nie jest dobra klientela. Mało płacą, nie zostawiają napiwków, bywają głośni i wku*wiający.

Chyba że to studenci prawa, córeczki i synusie bogatych adwokatów, którzy fundują im drogie samochody do parkowania przed wydziałem i kieszonkowe w wysokości trzech średnich krajowych tygodniowo, żeby mogli w ramach drugiego śniadania zamawiać sushi i wyróżnić się od plebsu, czyli studentów wszystkich innych kierunków. Ci są wku*wiający jeszcze bardziej, bo "mój ojciec cię pozwie", ale za to kasy mają jak lodu. I lubią ją przepie*dalać w absurdalny sposób.

Dzieci to problem w wielu restauracjach. W niektórych miejscach nie są mile widziane. I choć na drzwiach obok zakazu wprowadzania psów nie ma nalepki z przekreślonym dzieckiem - to by było spore przegięcie - to jednak rozsądny klient może się zorientować, że jego rozkrzyczany bachor z ADHD nie do końca pasuje do spokojnej, eleganckiej restauracji. Wiele lokali delikatnie daje o tym znać rodzicom, nie oferując specjalnych stolików dla najmłodszych ani kącików zabaw, ani też miejsc do przewijania berbecia, za co czasami tracą punkty w internetowych rankingach. To jednak ekstrema.

Doświadczony kelner wie, że jeśli pracuje w niedzielę, to ma prze*ebane. Siódmego dnia tygodnia w lokalach pojawia się bowiem najwięcej rodzin z dziećmi, a - niestety - niektórzy rodzice nie są w stanie ogarnąć swojego niesfornego dziecka lub po prostu ignorują jego zachowanie, bo są do tego przyzwyczajeni.

Nie jestem supernianią, ale wydaje mi się, że zachowanie dziecka bierze się z kultury rodziców. Przede wszystkim nie powinny biegać po sali restauracyjnej, bo to się może po prostu źle skończyć - bolesnym zderzeniem ze stolikiem czy krzesełkiem albo z niosącym gorącą zupę kelnerem. O nieszczęśliwe wypadki naprawdę nietrudno, więc dla dobra waszych dzieci miejcie je na oku.

Dzieci to też trudni konsumenci. Są wybredne. Jeśli mały Staś czy jakiś inny Brajanek ma gorszy dzień, to prozaiczna w sumie czynność nakarmienia go zamienia się w drogę przez mękę.

Brajanek się wierci, drze wniebogłosy, pluje, rzuca, wyrywa, ucieka, wala po podłodze pod nogami kelnera i innych gości. W ekstremalnych sytuacjach obsługa prosi o uspokojenie dziecka lub wręcz o opuszczenie lokalu. Nie oburzaj się na restaurację, jeśli ci się to zdarzy. Oburzaj się na siebie, że nie potrafisz okiełznać krwi ze swojej krwi i kości ze swoich kości.

Na szczęście są też obyci rodzice, którzy zdają sobie sprawę, że dziecko może być kłopotliwe. Jeśli jest małe, to rodzice je karmią. W domu malec może nachlapać, nabrudzić, rodzice może się trochę podenerwują, ale muszą się z tym liczyć, bo trudno od trzylatka wymagać żelaznej dyscypliny.

Jak jednak dziecko ma przywyknąć do warunków restauracyjnych, jeśli nie będzie w nich bywać?

Przedostatnia kategoria, bardzo rzadka, być może na wyginięciu albo wręcz przeciwnie - jeszcze nie w pełni dojrzała: Samotni. Ludzie są zwierzętami stadnymi i jak już idą do restauracji, to najczęściej w co najmniej dwuosobowych grupach. Bardzo rzadko przy stoliku melduje się pojedynczy osobnik z zamiarem zjedzenia obiadu. Najczęściej, jeśli stolik jest zajęty przez jedną osobę, to ta osoba na kogoś czeka.

Samemu można przecież zjeść w domu, ale niektórzy mają odwrotnie - nie chce im się siedzieć samotnie w domu. Jeśli mają sobie zrobić coś sensownego do jedzenia, to wolą zrobić coś innego - obejrzeć film, dokończyć sprawozdanie na jutro. A ileż można jeść kanapki?

Samotni to kolejni bezproblemowi klienci - płacą bez marudzenia, zazwyczaj nie szukają zbytniego kontaktu z obsługą, czasami oczekują jedynie jakiegoś spokojnego stolika. Tacy stali klienci powodują  nieraz konsternację u pracowników restauracji: jeśli gość w sile wieku regularnie jada sam, to musi być jakimś dziwakiem.

A pewnie to są normalni kolesie. Tak oto rodzą się stereotypy. Chyba że przychodzisz do knajpy codziennie przez siedem dni w tygodniu, zawsze o tej samej godzinie, siadasz w tym samym miejscu, zamawiasz dokładnie to samo - wtedy nie dotyczy cię stereotyp dziwaka. Po prostu jesteś dziwakiem.

VIP-owskie imprezy, na których pojawiają się najwyższe głowy państw albo chociaż premierzy, to cyrk na kółkach. Jeśli masz u siebie tak wysoko postawione osoby, to na dachach sąsiednich budynków leżą snajperzy, w wejściu do restauracji (również przy wejściu dla pracowników) Biuro Ochrony Rządu rozstawia bramki, wykrywacze metalu i innych złych intencji.

Dałyśmy naszym piłkarzom fryzury słynnych Orłów Górskiego. Jak wyglądają? FANTASTYCZNIE!

Ale wszystko zaczyna się od telefonu z kancelarii, np. prezydenta. Generalnie można stwierdzić z dużym prawdopodobieństwem, że jeśli odbierasz takie telefony, to biznes idzie ci dobrze.

Po podniesieniu słuchawki rozmowa przebiega zgodnie z procedurami - ludzie z kancelarii zapowiadają, że tego i tego dnia ktoś przyjedzie na kolację, będzie określona liczba osób. Potem do restauracji wpada BOR i ochroniarze (również innych krajów, jeśli w przyjęciu uczestniczą politycy zagraniczni), którzy sprawdzają wszystko.

Zaglądają do garnków, pod dywan, do doniczek, pod stoliki, w dekolty kelnerek. Oceniają, jakie są zagrożenia. Sęk w tym, że bardzo często podczas umawiania rezerwacji dla VIP-a nie jest ustalona data sprawdzenia wszystkiego przez służby. I słusznie, bo ewentualny miłośnik wprowadzania chaosu w państwie, znając datę inspekcji, mógłby się odpowiednio przygotować, a tak figa.

Zazwyczaj jeśli prezydent ląduje w mieście o, powiedzmy, 9:30, a na lunch jest umówiony u ciebie o 12, to cała agenda spada ci na głowę o 8. Dopiero jakieś pół godziny przed przylotem, BOR wysyła do restauracji plan na ten dzień. Jasne - względy bezpieczeństwa. Wcześniej wiadomo jedynie, że lunch odbędzie się danego dnia o konkretnej godzinie.

W kuchni zawsze jest lekarz z BOR-u. Ogląda i sprawdza każde przyrządzane na ten lunch danie. Wszystko trzeba gotować +1, bo on musi wszystko przetestować. Chodzi z giwerą po kuchni ubrany w garnitur i jest rodzajem przedskoczka dla VIP-ów - jeśli coś z posiłkiem miałoby być nie tak, to on ma to wyczuć. Jest członkiem ekipy, sprawdza wszystkie produkty, etykiety i tak dalej.

Musisz mu dostarczyć listę produktów, które kupiłeś z myślą o tym posiłku, a on lustruje pozycję po pozycji z najwyższą dokładnością, od soli po wołowinę. Wszystko obwąchują też... psy.

To rodzaj rządowego Sanepidu. Sprawdzają, czy ktoś nie trzyma w lodówce trotylu albo czy coś nie jest zatrute. W końcu psiaki mają dużo lepszy węch niż najlepiej wykształcony BOR-owik.

Ale bez obaw - psy wchodzą do kuchni na sekundę. Wbiegają, obwąchują i wybiegają. Są tak wytresowane, że żaden nie połasi się na leżący na stole kawał mięsa.

Na imprezach, w których biorą udział ludzie piastujący najwyższe stanowiska w państwie, ochrona jest naprawdę drobiazgowa. Przed całym wydarzeniem restauracja dostaje szczegółowy protokół z informacją co można, a czego nie można.

Podczas imprez dyplomatycznych duże znaczenie ma serwis. Niektóre rzeczy określa protokół dyplomatyczny. Jeśli na sali jest 10 osób, to musi je obsługiwać 10 kelnerów, bo wszyscy muszą dostać posiłek jednocześnie.

Procedury zależą od charakteru imprezy - czy ma ona być formalna, czy też nieformalna, czy to będzie spotkanie przy herbacie, a może konferencja prasowa, czy biba jest tajna, czy też będzie na niej prasa. Innymi słowy: dostajesz kompletny scenariusz, zawierający ogół danych potrzebnych do skutecznego zorganizowania kolacji czy lunchu. Wszystko jest rozpisane niemal co do minuty: kiedy przyjeżdżają, kiedy obiad, kiedy wywiad, kiedy wyjazd.

Gwoli informacji: prezydent przyjeżdża z całą świtą. Karmi się też kierowców, ochroniarzy, doradców, pomocników, sekretarzy stanu, dzieci, małżonków. Chyba że prezydent zjawia się nieoficjalnie - wtedy towarzyszy mu garstka ludzi.

Cytowane fragmenty pochodzą z książki "Gastrobanda" Kamila Sadkowskiego - szefa kuchni, jeden z twórców Akademii Kulinarnej Fumenti, wieloletniego współpracownika Roberta Makłowicza oraz Jakuba Milszewskiego - dziennikarza, współautora kontrowersyjnego cyklu felietonów "Mucha w zupie".