Michał Komar: Redaktor naczelny gazety mówi: "Opublikowałem zdjęcia Krzysztofa Piesiewicza w sukience. I kiedy wciągał proszek", by po chwili objaśnić racje, które mu przyświecały: "A racje są proste - senator, który ulega szantażystom, nie może być politykiem, bo jest łatwym obiektem dla Mosadu, FSB, dla wszystkich tego typu instytucji w świecie". Innymi słowy: gazeta wyprzedziła i wyręczyła prokuraturę, policję oraz kontrwywiad. Z kolei z uzasadnienia wyroku skazującego szantażystów wynika, że redakcja kupiła zdjęcia i dokonała ich publikacji w momencie, gdy już od dłuższego czasu toczyło się postępowanie nadzorowane przez prokuraturę.
- To prawda. Postępowanie już się toczyło. Szantażyści zostali zatrzymani na gorącym uczynku. Więc powinienem śmiać się z wypowiedzi redaktora, ale mnie nie do śmiechu. Idzie o moje życie. Redakcja wiedziała o toczącym się postępowaniu. Opublikowała zdjęcia w pierwszych dniach grudnia 2009 roku. Szantaż, ewidentny szantaż dopiero się rozpoczął na przełomie października i listopada tegoż roku, a więc miesiąc wcześniej.
Powiadomiłeś o tym prokuraturę?
- Natychmiast zatelefonowałem do prokuratora w momencie, gdy widać było czytelne działania o charakterze kryminalnym. Ostatecznie 19 listopada 2009 roku przestępcy wpadli w zasadzkę sprawnie przygotowaną przez policję. Odbyło się to w centrum Warszawy.
A ty?
- Wyprowadziłem się z domu. Dzieci wyjechały za granicę. Ściśle współpracowałem z policją, prawie codziennie.
I wtedy gazeta kupiła te filmy?
- Tak. Przedtem szantażyści proponowali sprzedaż filmów w paru innych redakcjach, m.in. w tygodniku "Nie", ale spotkali się z odmową.
Czegoś tu nie rozumiem. Sprawcy zostali zatrzymani i nadal działali?
- Zostali zwolnieni. Prokuratura nie wnioskowała o areszt.
Czy wcześniej byli karani?
- Tak. Wszyscy.
Czyli zostali zatrzymani, wypuszczeni i kontynuowali akcję.
- Nachodzili mój dom, wrzucali do skrzynki pocztowej listy z pomówieniami. Jedna ze sprawczyń, która zresztą przy pierwszym spotkaniu ze mną przedstawiła się fałszywym
nazwiskiem, krzyczała przy wrzucaniu listu: "Tu będą wszystkie telewizje świata!".
Po zatrzymaniu?
- Po zatrzymaniu i wypuszczeniu. Grali na wielu fortepianach. Media miały ich dowartościować.
Na jednym ze zdjęć widać, że wciągasz biały proszek.
- Michał, na zdjęciach jest nieprzytomny człowiek, który po kilkudziesięciu minutach od rozpoczęcia spotkania - spotkania w dobrej wierze - traci świadomość, traci kontrolę, jest bezwolny i następnego dnia niczego nie pamięta!
Jak do tego doszło?
- Chcesz, żebym mówił o koszmarze, jaki przeszedłem? O podjętych przez tych ludzi wielotygodniowych przygotowaniach do prowokacji? O szkoleniu wykonawców? O przywiezionej torbie, w której były przedmioty do dokonania przestępstwa, o sukience i innych rekwizytach, o sprzęcie nagraniowym?
Tego w mediach nie było.
- Nie, nie wejdę do świata wykreowanego przez kryminalistów, tych skazanych i tych do dziś nieustalonych.
Czy publikacja zdjęć w gazecie ośmieliła przestępców?
- Myślę, że tak. To było wyraźne w wystąpieniach głównej oskarżonej w czasie rozprawy w Sądzie Okręgowym. Przyszła z napisanym na kartce wykładem potępiającym sąd i prokuraturę. Powoływała się na wyższe wartości, na swoją misję. Osiągnęła skutek odwrotny do zamierzonego. Tak, uważam, że publikacje medialne ośmieliły przestępców. Były skutecznym zwieńczeniem ich zamiarów.
Powiesz coś więcej?
- Nie teraz. Ale warto. Nie tylko o sprawcach. Także o ludziach, którzy nie ulegli tyranii chwili, tyranii zdjęcia. Oraz o karierowiczach, którzy wykorzystali sytuację, w której się znalazłem. To oczywiście wymagałoby szczegółowego opisu, chwila po chwili, opisu miejsca, kontekstu... Nie idzie o mnie, nie idzie o jednostkowy przypadek - ale o mechanizmy.
Od roku toczy się sprawa, która jest następstwem działań przestępców. Postawiono ci zarzuty. Zarzut nakłaniania i udzielenia posiadanego środka odurzającego w ilości 0,2 g osobom przebywającym w moim domu - według sprawców. A te osoby przybyły do mojego domu ze z góry podjętym zamiarem dokonania przestępstwa i zostały za to skazane prawomocnym wyrokiem. Nieoczekiwana zamiana miejsc?
- Tak, z krzesła ofiary i pokrzywdzonego przesiadłem się na krzesło podejrzanego.
Czy w związku z procesem, w którym występujesz jako oskarżony, byłeś badany na użycie narkotyków?
- Bardzo przykre doświadczenie. Byłem badany trzykrotnie na wniosek prokuratury i sądu.
Z jakim rezultatem?
- Postępowanie toczy się przy drzwiach zamkniętych. To mądra decyzja, jeżeli pamiętać o tym wrzasku: "Tu będą wszystkie telewizje świata!". Niedługo będzie wyrok.
A możesz powiedzieć, jakim rezultatem skończyły się badania?
- Nie stwierdzono i wykluczono jakiekolwiek moje uzależnienie od środków odurzających.
(...)
Parę tygodni po publikacji zdjęć pojawił się artykuł "Czy artystom wolno więcej"?
- Tak, było coś takiego.
Czy artystom wolno więcej?
- Nie, nie wolno więcej. Ale należy im się taka sama jak innym ochrona prawna przed podłością i działaniami kryminalnymi. Po publikacji zdjęć zacząłem dostawać masę e-maili, w niektórych pisano: "Jest pan wspaniałym człowiekiem, może pan robić w domu, co chce, ubierać się w sukienki, to pana prywatne życie". A ja wtedy krzyczałem do siebie: "Ratunku! Ratunku!", bo to przecież nie było moje życie, ale rezultat najścia na mój dom i przestępczej inscenizacji.
Jesteś samotny?
- Od ponad dziesięciu lat moja żona mieszka za granicą. Jesteśmy w faktycznej separacji, ale utrzymujemy serdeczne relacje rodzinne. Myślę, że to, iż żyjemy osobno, w dużej mierze jest moją winą. Dzieci są dorosłe.
Nie rozwiodłeś się?
- Ślub zawiera się raz - oboje tak uważamy.
Chcesz coś dodać?
- Nie. To, czego teraz dotknąłem, to na razie wszystko. Dokładne opisanie tej sprawy wymaga osobnej książki. Na razie tyle wystarczy.
(...)
Nie poczuwasz się do żadnej winy?
- Ależ tak! Codziennie o tym myślę. W sensie wiktymologicznym, egzystencjalnym to wyłącznie moja wina. Mam niekiedy wrażenie, że przez całe życie konstruowałem pułapki na samego siebie. Przepraszałem za to osoby mi najbliższe.
Coś więcej?
- Nie, koniec rozmowy.
Krzysztof Piesiewicz Fot. Materiały prasowe
Książka "sandalu nie będzie" Krzysztofa Piesiewicza i Michała Komara została wydana przez Wydawnictwo Czerwone i czarne. Fot. Mat prasowe
!["Nie jestem zagubioną we mgle grubą babą, która nie wie co robić, żeby schudnąć" [ROZMOWA]](https://static.im-g.pl/i/obrazki/awd/image_placeholder_small.svg)
