Co robić, co oglądać - kiedy się nie jest typem serialowym (ograniczenia technologiczne plus poczucie, że hasło "ściągasz? kradniesz!" to prawda), a czas wolny na włączenie odbiornika wypada po 21.30? Filmy odpadają - o tej godzinie trwają już w najlepsze... Transmisje z Soczi także już skończone - przez przesunięcie czasowe nikt nie startuje o północy.
Natura nie lubi próżni, dlatego udało się znaleźć ciekawą alternatywę. Taką, która ma walory edukacyjne, bywa ucztą dla oczu, nie wymaga ciągłości oglądania - wątki nie mają specjalnie znaczenia dla całości.
Ta nisza to programy kulinarne i w ogóle kanały poświęcone tej tematyce. To co serwuje Gordon Ramsay jest smaczne w każdej postaci - nieważne, czy podróżuje po Azji, klnie jak szewc w Piekielnej Kuchni czy wspiera więźniów w resocjalizacji. Ja tam łykam wszystko: zagraniczne edycje Top Chefa, Master Chefa i tym podobne. Ale od razu zaznaczam, że zdolni amatorzy mnie mniej nie interesują - ożywiam się dopiero przy klasie mistrzowskiej.
Najbardziej lubię serie, w których udział biorą naprawdę doświadczeni szefowie stający w szranki z innymi profesjonalistami. Tacy, którzy gotują gościnnie w posiadających po trzy gwiazdki Michelina restauracjach pod czujnym okiem najbardziej utytułowanych szefów kuchni. Bije od nich imponująca mi koncentracja i spokój. O wiedzy i umiejętnościach nawet nie wspominam. Przyglądanie się temu jak w głowie komponują smaki, a później realizują swoje menu wprawia mnie nieustająco w zdumienie. Mnie kulinarną analfabetkę (pomimo prób i starań).
Po obejrzeniu jednego z finałowych odcinków takiego programu dotarło do mnie coś jeszcze. Wreszcie przejrzałam na oczy i zobaczyłam, jak bardzo seksowni i pociągający są szefowie i szefowe kuchni! Podczas kolacji, w czasie której wykazywała się trójka finalistów do restauracji przyszło 35 najznamienitszych szefów kuchni. Wśród nich zaś znalazło się wielu panów, którzy - odwołując się do kulinarnych porównań - wyglądali niezwykle smakowicie.
Znani z telewizji
Szybko orientuję się, że nie jestem sama, jeśli chodzi o słabość do przystojnych mężczyzn w białych fartuchach. Mojej koleżance podoba się Gordon Ramsay, bo lubi choleryków, którzy nie przebierają w słowach. Nie gardzi także urodą i umiejętnościami Anthony'ego Bourdaina - jest nawet posiadaczką dwóch książek jego autorstwa odsłaniających kulisy pracy w kuchni (blizny na rękach, zabójcze tempo, ciężka fizycznie praca). Zresztą urok tych dwóch panów został należycie doceniony przez stacje telewizyjne, które zrobiły z nich medialne gwiazdy.
Uczta dla oczu: Bourdain i Ramsay w jednym kadrze.
A w kwestii wyglądu i atrakcyjności istnieje ogromny wybór szefów. Niewielkie poszukiwania w sieci wystarczyły: mamy szefów "klasycznych": szczupłych, z charakterystycznie przygarbionymi plecami, lekko posiwiałą skronią i cichym głosem ( Michel Albert Roux Jr. , Modest Amaro). Są panowie męscy i tajemniczy ( Marco Pierre White ). Znajdzie się także coś dla wielbicielek młodszego pokolenia znawców smaków - przystojnych i czarujących (Mateusz Gessler, Pascal Brodnicki, Karol Okrasa). Wolicie bardziej alternatywnych mężczyzn - z tatuażami i kolczykami? Mamy i takich: Seana Brooka, Michaela Dei Maggi , Nate'a Applemana . Panie, które mają słabość do wiecznych chłopców, trochę roztrzepanych i działających nieschematycznie zawsze mogą liczyć na najbardziej znanego przedstawiciela tego typu czyli Jamie'ego Olivera.
Gotowanie, idea slow food, kuchnia molekularna znajdują się na fali wznoszącej. A wraz z nimi stojącymi za daniami kucharze. Nasza lista atrakcyjnych szefów i szefowych kuchni jest bardzo subiektywna. Wiemy, że wiele "łakomych kąsków" ukrywa się przed światem w swoich kuchniach - wybaczcie nam brak nazwisk i twarzy, które dla Was są oczywistością.
Wybrałyśmy tych, którzy mają restauracje lub im szefują, a z ich działalnością (via TV) miałyśmy możliwość się zapoznać. Specjalnie dla panów do naszego zestawienia dołączam także szefowe kuchni. Ocenę ich atrakcyjności (talent broni się z pewnością sam) pozostawiamy Wam.
