Kobieca strona Gazeta.pl - Polub nas!
Na początek zastanów się na swoimi związkami z ludźmi i wybierz opis, który najlepiej do nich pasuje:
1. Stosunkowo łatwo nawiązuję bliskie kontakty z innymi ludźmi i nie czuję się skrępowany tym, że zależę od kogoś lub że ktoś zależy ode mnie. Rzadko martwię się, że zostanę porzucony albo że ktoś stanie mi się zbyt bliski.
2. Czuję się niepewnie w bliskim związku z inną osobą. Nie ufam jej do końca. Trudno mi też całkowicie na kimś polegać. Denerwuję się i nie czuję się swobodnie, gdy ktoś jest ze mną zbyt blisko. Często mój partner w miłości oczekuje większej intymności niż ta, którą potrafię mu ofiarować.
3. Czuję, że inni niechętnie są ze mną tak blisko, jak bym tego pragnął. Często martwię się, że mój partner nie kocha mnie naprawdę albo że nie chce ze mną być. Pragnę całkowicie połączyć się z drugą osobą i to pragnienie czasem odstrasza innych.
Następnie porównaj swój wybór z typami zaproponowanymi przez naukowców. W ten sposób będziesz sprawdzisz nie tylko, jakie są twoje relacje z dziećmi, lecz także, jaki wpływ miały na ciebie doświadczenia z dzieciństwa.
Ciekawy eksperyment
John Bowlby i Mary Ainsworth analizowali sposoby tworzenia się więzi między niemowlętami a ich pierwszymi opiekunami (najczęściej matką). Wyniki badań sugerują, że więzi uformowane we wczesnym dzieciństwie wpływają na sposób, w jaki w dorosłości nawiązujemy kontakty i tworzymy relacje z bliskimi nam ludźmi.
Rodzice Fot. Shutterstock fot. Shutterstock
Typ 1: bezpieczne przywiązanie
Badacze wyróżnili trzy typy więzi między dziećmi i ich matkami. Bezpieczny styl przywiązania cechuje maluchy, których matki żywo reagowały na ich potrzeby, ujawniając wobec nich wiele pozytywnych emocji. Tak traktowane dzieci są ufne, nie boją się odrzucenia, czują się chciane, akceptowane i lubiane.
W dorosłości takie osoby łatwo nawiązują kontakty z innymi, ufają, umieją też tworzyć dojrzałe, stabilne, satysfakcjonujące i trwałe związki. Ten styl charakteryzuje pierwszy z przytoczonych na wstępie opisów. W badaniach Cindy Hazan i Philipa Shavera preferowało go 56 proc. osób.
Typ 2: unikające przywiązanie
Dzieci, u których kształtuje się unikający styl przywiązania, zazwyczaj mają opiekunów utrzymujących nadmierny dystans, niedostępnych i oschłych. Chociaż pragną one pogłębienia uczucia bliskości, to jednak uczą się tłumienia tej potrzeby. Gdy są dorośli, trudno nawiązują kontakty i bywają nieufni, budują dystans. Czują się źle, jeśli ich relacje z innymi ludźmi stają się zbyt bliskie. Nie potrafią komuś w pełni zawierzyć. Ich związki nie są udane. Taki styl, scharakteryzowany w drugim opisie, preferowało 25 proc. badanych przez Hazan i Shavera.
Typ 3: lękowe przywiązanie
Z kolei niemowlęta z lękowo-ambiwalentnym stylem przywiązywania się mają zazwyczaj matki apodyktyczne, autokratyczne, ale i niekonsekwentne. Dlatego dzieci te stają się pełne niepokoju, niepewne tego, w jaki sposób ich opiekunowie zareagują na sygnalizowane im potrzeby. Gdy są dorośli, pragną bliskości, ale silna obawa przed odrzuceniem - stająca się wręcz obsesją - utrudnia im otwarcie się na intymny, satysfakcjonujący kontakt z partnerem. Trzeci z opisanych wyżej stylów przywiązania - styl oparty na lęku - zdradzało 19 proc. osób badanych przez Hazan i Shavera.
W sierpniowych "Charakterach":
Szósty zmysł? Magiczne przeczucia? Intuicja ma swoje sekrety. Ten tajny nawigator pracuje bez ustanku. Ostrzega bądź zachęca, podsuwa natychmiastowe rozwiązania - czasem trafne, czasem wręcz przeciwnie. Czy i jak słuchać podszeptów intuicji?
A także:
Drunkoreksja - najgorszy nałóg na świecie; Jak się zbliżyć do najbliższych; Przepisy na skuteczność
fot. Charaktery
