Moja córka w tym roku przystępuje do pierwszej komunii świętej. Moi rodzice, choć oboje katolicy, z Kościołem nie mają już nic wspólnego. Inaczej niż teściowie, dla których Kościół wpisuje się w tradycję i jest ważny. Córka jest ochrzczona, na religię - dwa razy w tygodniu (!) - chodzi z ogromną niechęcią. Ja bym jej odpuściła, ale robię ukłon w stronę teściów i posyłam ją do komunii. Regularnie musiałam pokonywać jej opór, znudzenie i sprzeciw.
Ale od czasu, kiedy odbyła rozmowę z babcią, która roztoczyła przed nią wizję komunijnego prezentu, córce jest łatwiej - zgodnie z dewizą „eyes on the prize” [ang. oczy na nagrodzie. - przyp. red.]. Od września ma obiecane, że nie będzie chodziła na religię. Nie będę wnikała w jej wiarę, sama do kościoła nie chodzę. Będzie chciała kiedyś wrócić na łono katolicyzmu, to wróci, jej sprawa. To gwoli wyjaśnienia, teraz przejdę do meritum.
Przygotowania do komunii to także cykl spotkań dla rodziców, którzy muszą słuchać produkującego się przed nimi księdza. Nasz jest młody, ale już zdążył wyhodować brzuszek, na którym składa dłoń, kiedy do nas przemawia. Całkiem jak Napoleon Bonaparte. Na początku pierwszego spotkania zapytałam znajomą mamę, czy to jednostronna przemowa, czy zaproszenie do dyskusji. Okazało się, że przemowa. Szkoda, bo parę kwestii chętnie bym skontrowała - np. kiedy ksiądz w swojej mowie kłamał, serwując m.in. sensacje na temat klinik aborcyjnych w Afryce, które „muszą działać, bo inaczej Europa i Stany Zjednoczone zakręciłyby kurek z pieniędzmi i pomocą”.
Generalnie „nasz” ksiądz jest wiecznie niezadowolony z naszej postawy. Jak jest nas mało, to burę za nieobecnych dostają obecni. „Bo to niepoważne, żeby tak nie przychodzić”. Jak jesteśmy wszyscy, to słyszymy, że „Jesteśmy, bo widać, że komunia coraz bliżej i nagle zaczęło nam zależeć”. Tak źle, tak niedobrze. Jego niesmak wzbudza także fakt, że część rodziców nie ma ochoty wydawać 120 zł na komżę ze sztucznego tworzywa i woli wykorzystać strój, który nosiło starsze rodzeństwo. Źle, źle, źle, bo ksiądz to by tak chciał, żeby było „pięknie, a nie pomieszanie z poplątaniem”.
Ksiądz ma swoje przemyślenia właściwie na każdy temat i nie waha się nam ich serwować. Każdą swoją refleksję ogłasza jak prawdę objawioną, zaczynając słowami: „Ja to mówię...”. On to mówi, „że śmierć kliniczna i światło w tunelu, które widziały osoby przywrócone do życia, to prawda”. Jak słyszę: „Jak on to mówi”, to wiem, że zaraz usłyszę kolejny stereotyp.
Nie zapominajmy także, że słabi z nas rodzice. Bo - cytując księdza - „Co my tam wiemy, o trudach wychowania. On jest z wielodzietnej rodziny i jego mama to miała ciężko”. Super, a co ksiądz wie na temat trudów wychowania? Mamy się oczywiście nie rozwodzić, chodzić codziennie do kościoła, kobiety winny poświęcać się rodzinie, bo w końcu jesteśmy jej spoiwem. Czasami zdarzają się wątki humorystyczne. Kiedy ksiądz opowiada o swoim koledze z kleru, którego rodzice żyli co prawda bez ślubu, ale co ważne, co tydzień prowadzali syna do kościoła.
Po każdym takim spotkaniu - przede mną jeszcze dwa - wychodzę naładowana jak pistolet. A podczas tej godziny głównie wznoszę oczy do nieba i utwierdzam się w niechęci do kleru. I wiem niestety, że kiedyś, jak będę musiała pochować rodziców (oby żyli w zdrowiu jak najdłużej), przyjdę do księdza w łaskę i usłyszę - to autentyk - że dobry katolik daje na pogrzeb 1000 zł, a zły 500. Dobrze, że pieniądze ułatwiają życie. Także to duchowe.
- Emilia
Czekamy na Wasze historie, którymi chcecie się podzielić. Wybrane teksty, za Waszą zgodą oczywiście, będą opublikowane na kobieta.gazeta.pl. Autorom opublikowanych przez nas listów rewanżujemy się drobnym upominkiem. Pani Emilia dostaje książkę Karoliny Ferenstein-Kraśko "Konie. Pasja od pokoleń". Piszcie: kobieta@agora.pl
