Melancholia – co to jest?
Melancholia: zastanawiasz się, co to znaczy? Literatura piękna opisuje melancholię jako uczucie długotrwałego smutku, przygnębienia i braku radości z osiągniętych celów. Nie jest to jeszcze stan depresyjny, ale bardziej chandra. Zbyt długie trwanie w tak słabej kondycji psychicznej może spowodować jednak pogłębienie się złego nastroju i popadnięcie w depresję, która wymaga pomocy lekarza psychiatry.
Termin melancholia funkcjonował na długo przed medycznym określeniem depresja. Wywodzi się on z języka greckiego i oznacza „czarną żółć". Z pewnością miało to oznaczać osobę zgorzkniałą, rozdrażnioną, wycofaną, pesymistycznie nastawioną do życia, niepotrafiącą cieszyć się drobnymi rzeczami. Gdy do tego stanu ducha dochodziły obawy i lęki, obraz melancholii był jasny do zrozumienia.
)
Melancholia – objawy, które mogą świadczyć o apatii
Tak naprawdę każdy z nas miewa gorsze dni, słabsze samopoczucie, niską samoocenę z powodu źle poprowadzonych spraw i nietrafionych decyzji. Najczęściej są to jednak krótkie epizody, które z czasem przemijają bez śladu. Zwykle nazywamy to chandrą, czyli zespołem złego samopoczucia psychicznego, niemającego związku ze zdrowiem psychicznym. Objawy melancholii to przede wszystkim:
- stan obniżenia nastroju,
- apatia,
- ciągłe zmęczenie,
- strach przed zmierzeniem się z rzeczywistością,
- smutek i przygnębienie.
Nie są one jednak ciągłe. Bywają okresy remisji, gdzie osoba cierpiąca na tego rodzaju zaburzenia jest w stanie lepiej funkcjonować. Niestety bez pomocy lekarza trudno jest pozbyć się wszystkich problemów, których powaga pozornie lub realnie może się zwiększać.
Gdy chory cierpiący na długotrwałą melancholię zostanie pozostawiony sam sobie, może wpaść w stan głębokiej depresji, z której nie uda mu się samodzielnie wyjść.
Melancholia – przyczyny powstawania
Trudno jest jednoznacznie określić, jakie są przyczyny melancholii. Udowodniono, że wpływ na obniżenie nastroju może mieć brak słońca. Gdy dni stają się krótsze, a słońce chowa się na chmurami, pojawia się tzw. jesienna melancholia. Melancholię mogą wywołać także problemy osobiste, rodzinne i zawodowe, utrata bliskiej osoby, trauma powypadkowa, brak odpowiedniej ilości snu, zła dieta, niski poziom witamin i kwasu foliowego. Winne często są również ponure myśli i odsunięcie się od ludzi życzliwych.
Melancholia może być wynikiem zbytniego rozpamiętywania przykrych zdarzeń, skłonnością do refleksji, analizowania nieudanych poczynań. Jej skutkiem bywa ogólne zniechęcenie, brak aktywności fizycznej, popadanie w marazm bez wyraźnej przyczyny, a nawet stronienie od przyjaciół, którzy zauważyli wyraźne zmiany w zachowaniu melancholika.
Jak można zapobiec melancholii?
Osoby, które zbyt często popadają w smutny i refleksyjny nastrój, powinny zastanowić się, czy nie jest to początek melancholii. Warto, jak najszybciej zmienić swoje nastawienie do otoczenia, zadbać o siebie, poprawić relacje z rodziną i znajomymi. Ważne jest również, aby porządnie wysypiać się, zmienić dietę na pełnowartościową, dużo przebywać na słońcu.
Pomocne będą różne metody terapii:
- aromaterapia,
- masaże relaksacyjne,
- taniec,
- aktywność fizyczna.
Można skorzystać z salonu SPA, gdzie rozluźniające i znoszące stres zabiegi pomogą uporać się z przykrymi myślami.
)
Melancholia a depresja. Czy jedna może być powodem drugiej?
Obecnie słowo melancholia zmieniło się w termin depresja. Jednak nie jest to precyzyjne określenie. Melancholią w dawnych czasach określane były momenty słabości i obniżonego nastroju. Natomiast depresja jest chorobą psychiczną wymagającą długotrwałego leczenia. Melancholia trwająca przez długi czas w wielu przypadkach przerodzi się w depresję, ale o wiele łatwiej z nią walczyć.
W psychiatrii funkcjonuje termin depresja melancholiczna. Jest to stan chorobowy, który jest dużo bardziej poważny niż potocznie rozumiana depresja. Jest to głębokie zaburzenie psychiczne, w wyniku którego chory wykazuje skrajnie silne obniżenie nastroju. Objawia się ono brakiem apetytu, ciężką apatią, zaburzeniami snu, brakiem reakcji na bodźce zewnętrzne, izolowaniem się i bardzo ograniczonym kontaktem z otoczeniem. To jedna z cięższych postaci depresji, której terapia może trwać bardzo długo.
W przypadku gdy podejrzewamy u siebie lub u kogoś bliskiego skłonności do melancholii lub depresji nie zostawiajmy takiej osoby samej. Starajmy się szukać pomocy w instytuacjach, które udzielają wsparcia psychicznego i które mają doświadczenie w tym jak pomagać osobom zmagającym się z trudnościami natury psychicznej.
Zobacz też: Ekstrawertyk: definicja, cechy. Co go odróżnia od introwertyka?
