Jest wiele mitów dotyczących biegania. Że nudne, męczące, a na dodatek niekorzystnie wpływa na zdrowie. Jednak na świecie biegają miliony ludzi. Oni nie mogą się mylić. Spróbowałam i ja. I chociaż nie mam obecnie czasu na spontaniczne wyjście na kawę z koleżankami oraz kompletnie nie wiem co się dzieje "Na Wspólnej", to ani razu nie pożałowałam podjętej decyzji.
Wcześniej przez lata stosowałam liczne diety odchudzające. Myślałam o tym, jak "zgubić brzuch", "zmniejszyć biodra", obserwowałam swój podbródek, czy aby nie jest nadmiernie obrzmiały. Ciało stanowiło źródło codziennej frustracji, chociaż nie miałam znaczącej nadwagi. Ot, po prostu przydałoby się zrzucić 5 kg. Frazesy typu: uwierz w siebie, pokochaj siebie nie działały. Były po prostu puste.
Moje życie, moja sprawa
Nadszedł dzień, w którym poczułam, że jestem gotowa na zmiany. Bo bieganie zwykle wiąże się z chęcią zmian: chce się schudnąć, coś sobie udowodnić, osiągnąć szczęście, zwyczajnie "coś" ze sobą zrobić, wziąć życie w swoje ręce i w końcu mieć nad nim jako taką kontrolę. Początki były całkiem niezłe. Miałam w sobie na tyle dużo determinacji, żeby 3 razy w tygodniu pokonywać kolejne kilometry. Po miesiącu wystartowałam w zawodach na 10 km, po pół roku w półmaratonie, po dwóch latach w maratonie. W tym czasie zerwałam z narzeczonym, z którym nigdy nie byłam w pełni szczęśliwa. Zamieszkałam sama. Zmieniłam pracę na bardziej satysfakcjonującą. Poznałam mojego obecnego, cudownego męża. Bo po raz pierwszy poczułam (tak, poczułam, a nie jedynie uwierzyłam), że jestem silna i wartościowa.
Biegnąc nie myślę o tym jak wyglądam, czy mam rozstępy, czy powinnam kupić sobie nowy ciuch. Znasz to uczucie, gdy wracasz do domu podczas ulewy i doszczętnie przemoknięta wiesz, że uszczęśliwią cię po prostu suche skarpetki? Biegacze czują to na co dzień. Podczas długiego treningu liczą się jedynie proste i przyziemne potrzeby. Jedyne, czego pragnie się w biegu, to zaspokoić głód i pragnienie. Chce się przysiąść na trawie i schłodzić wodą ze źródła. I nic nie jest w stanie ci tego zastąpić.
Zobacz: Sneakersy do biegania!
Bieganie wpływa nie tylko na ciało, ale również na umysł. arch. prywatne arch. prywatne
Jako biegaczka nauczyłam się stawiać sobie cele i wytrwale do nich dążyć. Nie boję się wyzwań, a po każdym potknięciu potrafię otrzepać kolana i wstać. Zamiast ograniczeń, szukam możliwości, własnych dróg.
Zmieniło się też moje ciało. Jest silne, mocne, wytrzymałe. Nie rozmyślam o tym, czy mam idealną talię, czy płaski brzuch. To przestało być ważne. Zamiast ozdobą, ciało jest dla mnie narzędziem do spełniania marzeń. Bo cellulit i przesuszone końcówki włosów nie przeszkadzają w podróżowaniu po świecie, ani w czerpaniu radości z doświadczania codziennych rzeczy. To nasze wygórowane oczekiwania względem siebie i świata hamują nas w rozwoju. Oczekiwania, które zastępują realne działania i uważne widzenie tego, co nas otacza.
Jeżeli bieganie jest takie wspaniałe, to dlaczego tak wiele osób przedwcześnie rezygnuje?
Za szybko, za mocno
Obserwuję moich bliższych i dalszych znajomych, którzy zaczynają biegać. Z jakiegoś powodu są przekonani, że jak już biegają, to musi być krew, poty i łzy. Tak, trudne treningi się zdarzają, ale nie codziennie! W sporcie (amatorskim i zawodowym) to spokój i wytrwałość robią robotę, a nie robienie wyimaginowane "życiówki" na każdym treningu.
Nie dam rady...
Nie każdy jest w stanie pokonać od razu 1 km biegiem, ale prawie każdy jest w stanie zrobi to marszem. Po kilku (lub kilkunastu) treningach można zacząć powoli truchtać, a z czasem - wydłużać biegowe odcinki.
Za nudno
Zapytaj kogokolwiek, kto właśnie biegnie w maratonie, czy się nudzi. Każdy ci odpowie, że tutaj na nudę miejsca nie ma. Jak to możliwe?
Ludzie spodziewają się od sportu zalewu endorfin i ekstremalnych doznań. To tak nie działa, a przynajmniej nie na dłuższą metę. Bieganie nie dostarcza "mocnego uderzenia". Nie można go porównać do skoku na bungee (o ile można to w ogóle nazwać sportem), czy jazdy na snowboardzie. Jednak biegając, jest możliwość zostania ze sobą sam na sam, wyciszenia, poukładania sobie wielu spraw, które do tej pory były zaniedbywane.
Współczesny człowiek na co dzień nie daje sobie czasu na bezczynność. W kolejce na poczcie przegląda internet, w autobusie czyta książkę, a w wolnej chwili w domu włącza się komputer lub telewizor. Bieganie "skazuje" na usłyszenie własnych myśli. To na początku może być trudne, jednak praktykowane na co dzień, przynosi ogromne korzyści.
To nie dla mnie
Może tak być. Nie twierdzę, że bieganie TRZEBA pokochać. Warto jednak próbować. Gdy coś nie wychodzi (a tak się zazwyczaj dzieje na początku każdej, nowej aktywności), to ma się poczucie, że to nie dla nas, że się do tego nie nadajemy. Jeśli jednak uda się przetrwać ten trudny okres może się okazać, że już wpadliśmy po uszy.
To za trudne
Nie znając możliwości swojego ciała, początkujący bardzo często panikują przy pierwszej zadyszce. W rzeczywistości zazwyczaj stać nas na dużo, dużo więcej, niż myślimy. Warto w spokoju przetrwać kryzysy i robić dalej swoje. Z czasem ciało przestanie nie tylko się buntować, ale wręcz zacznie dawać ci sygnały, że podążamy w dobrą stronę.
To nic nie daje
Znów wkraczamy w strefę oczekiwań. Bieganie to nie magiczna różdżka. Naiwnością jest wierzyć, że po wielu latach zaniedbań, kilka treningów jest w stanie odmienić twoje życie. Zmiany muszą nastąpić kompleksowo. Bez solidnej dawki wytrwałości oraz wdrożenia odpowiedniej diety nie ma co marzyć o rewolucji. Bieganie może być wyłącznie zapalnikiem, intensywnym wstępem. Reszta należy do nas.
