Czy naszym życiem rządzi miłosna chemia? Czy naszym życiem rządzi miłosna chemia? fot. pixabay
Czy naszym życiem rządzi miłosna chemia? fot. pixabay
Co sprawia, że zakochujemy się w takim, a nie innym facecie? Do wczoraj pociągali nas wyłącznie przebojowi bruneci o charyzmatycznej osobowości, a dziś nie widzimy świata za łagodnym i spokojnym blondynem.
Są teorie psychologiczne o tym, że fascynacja zależy od okoliczności życiowych i stanu emocjonalnego, w którym się, w danym momencie, znaleźliśmy . Czyli upraszczając, jeżeli jestem zmęczona i rozdygotana, to szukam spokoju i bezpieczeństwa w ramionach, dajmy na to, księgowego. Jak nudzę się i ogólnie brak mi wyzwań, to polecę w coś niezwykłego i niecodziennego - himalaista albo inny niebieski ptak będzie tu jak najbardziej na miejscu. Wszystko to podsypane feromonami sprawi, że się zakocham bez pamięci. Czy jednak jest jakieś inne - bardziej naukowe wyjaśnienie? Ja bym, mimo wszystko, chciała wiedzieć dlaczego raz tak, a raz siak.
Kiedy ktoś chce wiedzieć, jaki jest mój typ faceta przezornie odpowiadam, że go nie mam. Rzeczywiście patrząc wstecz, nie znajduję żadnego wspólnego mianownika dla moich byłych - poza tym, że leciałam na nich wszystkich równie energicznie. Do pewnego momentu otaczałam się raczej zbuntowanymi artystami o mrocznych duszach i nieco zagubionym spojrzeniu, by po latach odkryć, że równie fajnie jest spotykać się z kimś jaśniejszym, bardziej ustatkowanym i stabilnym emocjonalnie. Potem byli sportowcy, a potem - sama już nie wiem. Na pierwszy rzut oka i ucha panowie nie mają i nie mieli ze sobą nic wspólnego.
Jak zatem określić to, co nas pociąga, co sprawia, że unosimy się nad ziemią, a wszystko staje się ładniejsze i bardziej intensywne. Nagle okazuje się, że wcale nie zależy to od tego, co zwykle do tej pory uznawaliśmy za atrakcyjne, a co nie. Obiekt uczuć może być przeróżny, a nasze życie miłosne jest przewrotne i nieprzewidywalne.
Tytania ze "Snu nocy letniej" zakochała się w ośle Wikimedia Commons
Wikimedia Commons
Postanowiłam na pomoc wezwać amerykańskich naukowców (co by świat bez nich począł). Otóż jedna z nich - prof. Helen Fisher z Rutgers University, antropolożka i badaczka ludzkich zachowań twierdzi, że na to, czy pociąga nas brunet czy blondyn, prawnik, czy kulturysta wpływ mają procesy chemiczne zachodzące w naszych organizmach pomiędzy - serotoniną, dopaminą, testosteronem, estrogenem . Na tej podstawie podzieliła nas wszystkich na cztery typy - badaczy, dyrektorów, budowniczych oraz negocjatorów .
Badacz (szczególnie wysoka aktywność dopaminy) to osoba z fantazją, skłonna do ryzyka, ale powierzchowna w sprawach uczuć i niechętnie je analizująca. Budowniczy (nim rządzi serotonina) się raczej z nim nie dogada, bo jest konserwatywny i ostrożny ale za to bardzo opiekuńczy. Z kolei dyrektorzy jak sama nazwa wskazuje, idą ostro po swoje nie angażując się zbytnio (ich osobowością rządzi testosteron) są powierzchowni i raczej swobodni w sprawach seksu. Zatem nie dla nich negocjatorz y, którzy obdarzeni nadmiarem estrogenów posiadają ponad przeciętną intuicję, są altruistyczni i nastawieni do życia idealistycznie. Nie zawód, wygląd czy okoliczności rządzą zakochaniem, tylko czysta chemia.
A może miłość jest zapisana w gwiazdach? Pixabay
Pixabay
Teoria ciekawa i zajmująca - nawet jakoś tam uzasadniona naukowo, ale dla mnie tyle warta, co teoria o znakach zodiaku - zwłaszcza że poparłam ją własnymi badaniami empirycznymi, bo ja przynajmniej na sobie sprawdziłam, że co drugi to wodnik i że z bliźniakiem albo skorpionem to jednak nie będzie fajnie.
Ile raz zdumiewamy się nad doborem partnerów wśród naszych krewnych czy przyjaciół? Godzinami plotkowaliśmy o kwestii, co on ma w sobie? Dlaczego taki superkoleś ożenił się z taką myszką? Co ich ze sobą łączy? Przecież my nic takiego nie widzimy. Jessica Rabbit (żona królika Rogera) i Mr. Big (ukochany Carrie z "Seksu w wielkim mieście") twierdzili, że najbardziej kochamy tych, z którymi umiemy się śmiać. Coś w tym jest, ale przecież nie do końca, bo zakochujemy się też w neurotycznych mrukach i introwertycznych neurotykach - i to do szaleństwa.
Dalej nie wiem. Może to coś w gwiazdach, a może przeznaczenie? Może wszystko jest gdzieś zapisane w jakiejś księdze i żeby odnaleźć i docenić, trzeba przejść trzy bardziej lub mniej nieudane próby? Ale może najpiękniejsze z tego wszystkiego jest to, że nie wiemy i nigdy się nie dowiemy? Może wcale nie trzeba wiedzieć dlaczego, żeby się pięknie i szczęśliwie zakochać?
