Czasem mam wrażenie, że na moim czole widnieje napis "Chętnie pomogę" .
Już nie chodzi o to, że to, co ofiarowane, wraca do nas. Nie-e. Tu chodzi o wychowanie.
Nigdy nie musiałam bić się z rodzeństwem o jedzenie, ubranie, miłość rodzicielską. Każde z nas miało spokojne dzieciństwo w domu pełnym miłości. Banalne? Ale prawdziwe.
Nie musiałam ostrzyć sobie pazurów. Byłam spokojna o swój byt. Los był dla mnie bardzo łaskawy.
Teraz jestem łatwym łupem koleżanek i znajomych z podstawówki, które "podziwiają mój talent" i po cichu chciałyby z niego skorzystać. Bezpłatnie, bez większego dziękuję. Zupełnie jakby miały pewne deficyty, a ja musiałabym im je bezinteresownie uzupełnić. Aby w naturze był ład i równowaga.
Zatruwają mi więc życie swoimi bolączkami, pragnieniami o wymarzonych projektach. "Jakie to cudowne, że możemy współpracować!" . Możemy, ale nie chcemy! Ja nie chcę. Ale jestem mało asertywna...
Dowiadujesz się nagle ile masz przyjaciółek, że ktoś cię pamięta i nawet twój kolor włosów mu się podobał w 2006 r. Kim jesteś człowieku? Siostra siostry kuzyna z gimnazjum? Ale ja nie uczęszczałam do gimnazjum.
Odmowa wiąże się z automatycznym fochem. Czasem wręcz nienawiścią, psuciem opinii.
Niektórzy potrafią z tym żyć. Jest im wszystko jedno. Ja nadal się uczę. Możliwe, że jestem gatunkiem na wymarciu.
Petronela
