Zajmujecie się tysiącem spraw w tym równouprawnieniem, może uznacie moją propozycję zmian emerytur kobiet za godną uwagi. Ale od początku.
Wybrali świadomie, że ona pracować nie będzie, bo ktoś tym domem i dziećmi musi się zajmować.
Na początku był on i ona, miało być tak pięknie, studia, wspólne życie, ale - no cóż - życie pisze własne scenariusze. Przytrafiło się dziecko. Ona zrezygnowała ze studiów, pracowała jako opiekunka do dzieci i opłacała ZUS, on robił swoje. Nadal tworzyli związek, utrzymywali się z macierzyńskiego i wychowawczego. Potem los się uśmiechnął i on dostał dobrą pracę, w końcu te studia kiedyś musiały się przydać, a ona urodziła kolejne dziecko. Wybrali świadomie, że ona pracować nie będzie, bo ktoś tym domem i dziećmi musi się zajmować. Od czasu do czasu za śmieszne pieniądze, ze szkodą dla rodziny, pracowała na umowę zlecenie, bo przecież sytuacja na rynku, a Pani studiów nie ma...
Nadszedł czas, że dzieci podrosły, ale trzeba się zająć Babcią Staruszeczką. I znowu cała rodzina nie widziała nikogo innego tylko ją. Znowu nawet najmarniejsza praca nie wchodzi w grę, bo babcia ucieka, a domu opieki nie bierzemy nawet pod uwagę. Oni nadal szczęśliwi idą ręka w rękę, ona w domu, on w pracy. Nachodzi czas wypłaty emerytury i... Dobrze jeśli w ich życiu nic się nie zmienia. Ale życie jak wiemy pisze własne scenariusze. Jeśli on znajdzie inną? Ona zostaje z ręką w nocniku (przepraszam za kolokwializm). Jeśli on umrze? Renta? Zasiłek głodowy?
Tysiące kobiet w Polsce byłyby zabezpieczone i spokojnie rodziłyby dzieci.
A gdyby tak napisać ustawę chroniącą takie kobiety? Gdyby wprowadzić przepis "Przy wspólnocie majątkowej konto emerytalne małżonków też jest wspólne"? Skończył by się problem niskich emerytur kobiet, bo miałyby taką samą emeryturę jak małżonek. Tysiące kobiet w Polsce byłyby zabezpieczone i spokojnie rodziłyby dzieci. Nie wiem czy mój pomysł jest dobry.
Liczę na to, że mój mąż będzie żył ze mną długo i szczęśliwie, ale życie, jak wiemy, pisze własne scenariusze...
Karolina
