Czytając tekst Ani Rączkowskiej czasami miałam wrażenie jakbym słyszała samą siebie.
Zawsze żyłam w przekonaniu, że ambicja jest cechą, która cholernie pomaga w życiu, dzięki niej możesz być realizatorem własnych marzeń, zamierzeń i celów życiowych, to siła pociągowa i motor naszego działania. Przez wiele lat to właśnie ta cecha charakteru pozwoliła mi na realizację siebie samej nie tylko pod względem zawodowym, ale i osobistym. Patrząc przez pryzmat swojego dotychczasowego życia - zdziałałam wiele, biorąc pod uwagę status mojej rodziny, dom rodzinny, a przede wszystkim środowisko w jakim się wychowałam. Gdy byłam dzieckiem nie był mi obcy widok pijanego ojca, awantury domowe, chory i patologiczny dom... Zawsze w duchu powtarzałam sobie, że ja nie powielę schematu mojej mamy, nie pozwolę się upokarzać, nie będę mieć męża pijaka, że będę w życiu tym przysłowiowym "kimś". I powiem szczerze - uparcie dążyłam do celu.
Brak perspektyw na pracę w zawodzie nie stał się dla mnie jakąkolwiek porażką.
Dzięki mojej ambicji i determinacji, jako jedyna z dziesięciorga rodzeństwa skończyłam szkołę średnią, a potem studia. Oczywiście obrona pracy magisterskiej musiała odbyć się w pierwszym możliwym terminie. Byłam osobą, i chyba nadal jestem, żyjącą w świecie ideałów i wielkiej wiary w ludzi. Wybierając taki, a nie inny kierunek studiów byłam przekonana, że dostanę pracę w swoim zawodzie, jednakże rzeczywistość okazała się inna. Niestety dzieci rodzi się coraz mniej, więc i popyt na nauczycieli był nikły. Ale brak perspektyw na pracę w zawodzie nie stał się dla mnie jakąkolwiek porażką, pomyślałam przecież, że zawsze mogę realizować się w innej dziedzinie życia. Tak też zrobiłam - zaczęłam pracę w handlu, początkowo jako sprzedawca. Dziś, po dziewięciu latach, jestem kierownikiem dużego marketu spożywczego. Mój upór i chęć dalszego kształcenia zawsze były doceniane przez pracodawcę i otaczające mnie środowisko.
Tylko człowiek, który do czegoś dąży, może coś osiągnąć i mieć poczucie realizacji i własnej wartości.
Po latach własnych spostrzeżeń i doświadczeń życiowych mogę stwierdzić, że ambicja jest cechą cholernie potrzebną w życiu, bo tylko człowiek, który do czegoś dąży, ma wyznaczone cele, może coś osiągnąć i mieć poczucie realizacji, a co za tym idzie poczucie własnej wartości. Jednak po drugiej stronie medalu znajduje się ta mniej sławna twarz ambicji, o której rzadko się mówi. Człowiek zanadto ambitny często nie znosi krytyki pod swoim adresem, ciągle ku czemuś pędzi, poświęca swój czas, często i życie, dla realizacji własnych ideałów, samego siebie.
Najważniejsze, to znaleźć złoty środek między zdrowym rozsądkiem, a chorą ambicją.
Ambicja potrafi dosyć poważnie ciążyć człowiekowi obdarzonemu jej nadmiarem. Pęd ku temu, żeby zawsze i wszędzie być najlepszym jest cholernie męczący i potrafi w pewnym momencie dać wiele do myślenia nad postępowaniem wobec siebie samego, a często i innych. Najważniejsze, to znaleźć złoty środek między zdrowym rozsądkiem, a chorą ambicją, między siłą będącą motorem naszego działania, a siłą zabierającą nam tak naprawdę radość z życia. Ale do takich wniosków musi dojść sam każdy AMBITNY człowiek. Bądźmy ludźmi dążącymi do celu, ale w sposób umiarkowany, bez szarpania się i targania własnymi emocjami. Często gra niewarta jest świeczki, a cel można osiągnąć często ten sam, podchodząc do tego w sposób spokojniejszy i bardziej lajtowy.
Większego luzu życzę sobie i wiernym czytelnikom Focha.
Wojowniczka-Róża
