Mam dwoje dzieci, małych, w wieku 3 lat i 1,5 roku. Właśnie wróciłam ze spaceru w zoo. Jak to zostało ustalone odgórnie, we wtorki i czwartki koło południa odbywa się wspólne karmienie kózek. Miła pani przynosi całe wiadro jabłek i marchwi i z założenia (tak myślę) dzieci podchodzą biorą w łapki po kawałku i karmią zwierzaki. Jednakowoż co karmienie jestem szczerze zdziwiona, jak wielkich rozmiarów są dzieci pchające się przy kuble z warzywami i zagarniające co większe porcje w swoje wielki łapy. Kto szybciej i więcej (łokcie w użyciu mile widziane).
Dzieci mają jasny przekaz: pchaj się, im jesteś większy, tym lepiej ci pójdzie.
W swej naiwności wysyłam moje trzyletnie dziecko samo, aby podeszło do pani wzięło marchewkę i w gąszczu wielkoludów odnalazło głodną kózkę. Niestety interwencja jest niezbędna. Inaczej jej kolejka mogłaby nigdy nie nadejść co najwyżej zobaczyłaby pusty kubeł. Litości. Stoją babcie, dziadkowie, mamusie, tatusiowie i Zdzisiu, Marysiu, Krzysiu, Rysiu - tu idź i karm. Dzieci mają jasny przekaz - pchaj się, im jesteś większy, tym lepiej ci pójdzie. O ile piękniej byłoby, gdyby do pani podeszły tylko dzieci i brały w małe ręce po kawałku i karmiły zwierzaki o trzy razy dłużej, aż by im się nie znudziło. Pomijam fakt, że małe, 1,5-roczne dziecko to w ogóle nie ma szans tam stanąć, bo grozi mu utrata życia, a co najmniej zdrowia. Omijam to karmienie, no chyba, że zapomnę i napatoczymy się po prostu w sam środek akcji.
I jeszcze jedna mała dygresja, tym razem z placu zabaw. Piaskownica. Dzieci bawią się w piaskownicy, a cała gama dorosłych obsiada piaskownicę wianuszkiem i jak kwoki pilnują dzieciaków. Ale po co? Nie wiem. Dzieci potrafią same ze sobą dogadać się i bawić bez względu na różnicę wieku. Wiem, bo obserwuję swoje. Sama staram się interweniować, gdy jest absolutna konieczność (patrz: łopatka jako narzędzie zbrodni).
Tymczasem pozdrawiam wakacyjnie.
KMP
