film

Dobry film to dla mnie taki, w którym wszystko się zgadza. Scenariusz, reżyseria, gra aktorów, scenografia i muzyka. Dziś chciałabym się skupić na tym ostatnim aspekcie, a dokładnie - na muzyce, która sprawia, że mam ciarki.

Ponoć nie ma nic bardziej fascynującego niż obserwowanie jak dorasta dziecko. Jak się zmienia, jak poznaje świat, staje się samodzielne. Niemal każdy rodzic przyzna, że to lepsze niż najciekawszy film. A co, jeśli to jest obserwacja obcego dziecka?

To, że najbardziej lubię te filmy, które już widziałam, to nie jest odkrycie sezonu. Ale tego, że najchętniej wracam do tych, które mają złe i smutne zakończenie, mogliście nie wiedzieć. Wiedza ta w żaden sposób nie przyda wam się w życiu, ale może dzięki niej ktoś tutaj okaże się moim filmowym bliźniakiem.

Piękna ona, piękny on. Całują się bezdźwięcznie i bez języczka przy świecach albo w świetle księżyca. Zdejmują ubrania tak, by nie widać było żadnych drugorzędowych cech płciowych. On kładzie ją wolno na łóżku, a następnie w pozycji misjonarskiej, z łatwością, wprawą i w trzy sekundy, doprowadza do orgazmu. Przyspieszony oddech, jęk, krzyk i gotowe. Dlaczego seks w życiu nie może być tak bezproblemowy i widowiskowy jak w kinie?

Patrzycie na siebie w lustrze, oglądacie swoją twarz. Normalna sprawa. Zdarza się chociażby przy myciu zębów. A teraz sobie wyobraźcie, że nagle widzicie siebie gdzieś w kawiarni, na ulicy, w sklepie. Nie ma lustra, a jednak - jako żywo - wy. Ręka w górę, kto by nie spanikował?

Ten film jest jak pyszna słodka bułeczka - idealnie wypieczona, jeszcze ciepła. Z odrobiną konfitury rozpływa się w ustach. Tu tej konfitury jest sporo, balansujemy na granicy mdłości, ale... Czyż nie jest warto czasem się obeżreć bez skrupułów słodkim przysmakiem? Od dziś w kinach smakowita "Podróż na sto stóp".

Rekin zjadający samolot. Dwugłowy rekin atakujący symultanicznie dwie laseczki w bikini. Rekin poruszający się po piaszczystej plaży, jak ryba w wodzie. Rekiny na ulicach Los Angeles. Absurd? Głupota? Strata czasu? Ależ skąd! Filmy o rekinach są super! Dziś premiera "Rekinado 2", więc będziecie mieli okazję sprawdzić, jak wam ta rybka smakuje.

Urlop za tobą lub (daleko) przed tobą, a ty chcesz już teraz, już dziś poczuć się jak na wakacjach? Kisisz się w biurze i marzy ci się ten stan wakacyjny, w którym jest ciepło, parno, błogo? A może po prostu chcesz poczuć powiew wakacyjnego lenistwa, zapach rozgrzanego słońcem ciała, piasku... Da się. Od czego są filmy?

Irlandia jest taka piękna! Te przestrzenie, soczyście zielone pagórki, po których hula wiatr... Nawet bluźnierstwa wypowiadane w takich okolicznościach przyrody wydają się nie mieć mocy. Czy coś złego może się dziać w takim krajobrazie? Okazuje się, że tak. A za wszystkim stoją siostrzyczki z klasztoru... Niezły początek horroru, co?

Czytając opowieści o kawie można się zdziwić jak bardzo spopularyzował się i zdemokratyzował ten napój, niegdyś dostępny jedynie dla wielkich i możnych.

Od dziś w kinach "Yves Saint Laurent" w reżyserii Jalila Lesperta - kolejny po "Coco Chanel" fabularny film o wielkiej postaci francuskiej mody. I równie duże rozczarowanie. Choć trzeba oddać - są w tym obrazie przyjemne dla oka fragmenty.

Rozpoczynający się dzisiaj w Warszawie i Wrocławiu festiwal Planete+ Doc to dziesiątki świetnych dokumentów z całego świata - ja wybrałam trzy, które zainteresowały mnie szczególnie, bo każdy ukazuje kobiecość z nieco innej perspektywy.

Chciałabym opowiedzieć Wam o pięciu filmach, do których mogę wracać non stop i które chyba nigdy mi się nie znudzą. Niektóre z tych filmów należą do kanonu kinematografii, a niektóre są, hmm... delikatnie mówiąc, kiczowate. Ale tak to już jest z miłością, jest ona po prostu nieracjonalna.

Nawiązując tytułem do słynnego konkursu, który w latach 60. zorganizował magazyn "Film" - poszukując atrakcyjnych dziewcząt, które mogłyby grywać w polskich produkcjach, pragnę zwrócić uwagę Szanownych Państwa na przystojnych (i utalentowanych!) aktorów, którzy zmieniają rodzime kino na lepsze. I których możecie obejrzeć TERAZ ZARAZ w Kinopleksie.

W świat ruszyło objazdowe kino, w którym wyświetlane będą tylko polskie filmy. Za sprawą dwóch miłośników kina, Macieja Kuziemskiego i Piotra Stasika, subiektywny wybór najlepszych dzieł polskiej kinematografii trafi pod strzechy od Ukrainy po Iran i Birmę.

Tak mi się ten film podobał, że aż muszę Was na niego wysłać! Jest poetycki, mało w nim wartkiej akcji, do tego trwa ponad dwie godziny - to może zniechęcić, przyznaję. Ja się na niego wybrałam w trybie lenia, po ciężkim dniu, walcząca z sennością. Bałam się, że zaliczę na nim drzemkę życia, a tymczasem zaliczyłam zachwyt i wzruszenie. I smutek, gdy się skończył.

Nie przepadam za dzieleniem filmów (ani książek) na "męskie" i "kobiece" za względu na płeć autora. Kategoria płci nie ma większego znaczenia - ważniejsze, czy mnie dane dzieło porusza lub bawi. Jednak czasem warto spojrzeć na to jakie filmy - jak różne i nie dające się łatwo wrzucić do jednego worka - kręcą kobiety. Bo co by nie mówić są w tej branży w mniejszości.

Od kilku dni w kinach nowy film wspaniałych braci Coen. Film też wspaniały, choć ciągnie się jak gumka z majtek, sporo w nim muzyki folkowej (co może być dla niektórych minusem) i jest historią w zasadzie trochę o niczym. Ale jest w nim przeurocza Carey Mulligan - dziewczyna z fochem.

Dziś dość oględnie, gdyż ziewam z powodu porannej wizyty u naszej kochanej kozy rabina. Więcej doniesień o naszej adopcyjnej córeczce - jutro. Dziś też będą zwierzątka - w nietypowych odsłonach, ale szczególnie polecam nowy serial i naprawdę bardzo, bardzo wzruszającą historię. Do dzieła!

Są filmy o tym, że pana i panią gonią zabójcze robale, bo chcą ich zjeść. Są i takie, w których jest wielka intryga polityczna i zagrożenie ekoterroryzmem i tylko jeden człowiek może zbawić świat, pod warunkiem, że wyrzeknie się swej rodziny i psa. Z każdego z tych filmów płynie jakaś prawda o świecie. Każdy film nas czegoś uczy.

Pragnę z tego miejsca gorąco podziękować wydawcy książki "100 powodów by kochać Ryana Goslinga", że zrobił co w jego mocy, bym w sytuacji, gdy znajdę się na bezludnej wyspie, bez dostępu do internetu lub zwyczajnie padnie prąd i mój komputer lub telefon nie wydolą - bym mogła zapalić świeczkę i popatrzeć na bożyszcze.

Wielkie Święto Zakochanych Pyszczków! A gdzież przyjemniej spędzić ten wieczór, jak nie w kinie? Trzymając się za rączki i kolanka, pijąc sobie z dziubków słodkie słóweczka, całuski wymieniając i piękny filmik o miłości oglądając...

Zacznę może od tego, że gdy nie masz sześciu lat, składanie klocków Lego w urokliwą całość, nie jest takie znowu łatwe. Kto by pomyślał, prawda? Oto historia udręki, bólu i pewnego filmu.

Obejrzałam "American Hustle" i chcę obejrzeć jeszcze raz. Film mi się bardzo podoba, fabuła fajna, akcja wartka, ale nie przemęcza głowy z przeciążenia intrygami. Więcej niż poprawne kino. Ale nie z powodu kunsztu scenarzysty ten film mnie tak zachwycił. CHCĘ CEKINÓW! I dekoltów. I kapelusz też poproszę...

Bohaterowie gadają, jadą samochodem, wykonują codzienne czynności. Żadnego morderstwa, żadnej zagmatwanej intrygi, umiarkowanie śmiesznie. Ot, zwykłe życie w całej swej nudzie i prostocie. Dajcie mi więcej, takie filmy uwielbiam!

I pewnie nie będzie, już taki mój pech. Ale cóż, marzenia nie zrujnują dziewczyny - jak mawia bohaterka powieści, którą mamy z red. Połajewską na półeczce Wstydliwych Przyjemności. Chętnie bym widziała ekranizację, problem w tym, że nigdy się nie przyznam, co to za tytuł. Nie i już. Mam jednak parę innych pragnień, których wstydzę się nieco mniej.

Ze wszystkich rzeczy, na które czekam w tym roku i które pewnie się nie wydarzą (trasa koncertowa Bowie'go*?) jest jedna, której jestem pewna - film o Veronice Mars. Czekam na niego od siedmiu lat. 14 marca będzie premiera. Trzymajcie kciuki, by film był tak wielki, jak moje oczekiwania.

Lars von Trier działa mi na nerwy. Działa na nie na różne sposoby. Czasem po prostu mnie straszliwie drażni, czasem tylko trochę irytuje, zachwycając jednocześnie, innym razem sprawia, że już nigdy nie spojrzę na cegłę bez wzdrygnięcia.

Zgroza, dramat, tragedia, tego się nie da wytrzymać! Za długie, za mało prawdziwe i jakieś takie, no sami wiecie... Nie wiecie? To ja wam powiem, dlaczego nie chcecie oglądać drugiej części trylogii Hobbita.

"Wilk z Wall Street" nie jest tym, czego się spodziewałam - ani po Martinie Scorsese, ani po Leonardzie DiCaprio, ani po Jonah Hillu. Trzygodzinna jazda bez trzymanki, podczas której balansujesz na krawędzi między rozbawieniem a przerażeniem. I błagasz o więcej.