przepisy

Jesienią wszyscy albo jeżdżą na grzyby, albo robią przetwory z warzyw i owoców. Są też tacy, którym się nie chce, "bo to za dużo roboty". Też zawsze tak myślałam - nie będę się bawiła w pasteryzację! A można i bez niej. Oto dowody.

Zaczął się nowy rok szkolny, a wraz z nim przywędrowały wspomnienia ze szkolnej stołówki. W większości przypadków pewnie nie najlepsze. Zróbmy więc sztandarowe dania po naszemu - tak, by były pyszne.

Aromatyczna, ostra, pachnąca... Taka jest kuchnia z Indii. Zachęcam do podróży w tamte rejony. Komu jednak nie po drodze - może stworzyć sobie namiastkę Indii we własnej kuchni.

Dziś zabieram Was do gorącej Hiszpanii. Najbardziej charakterystyczne smaki Hiszpanii to: paella, tortilla, gazpacho czy tapas oraz ryby i owoce morza na tysiąc sposobów. A do tego wszystkiego dużo wina. Hiszpańskie motto brzmi: ?Jedz, gdy pijesz, pij, gdy jesz?. No to jemy!

Nie bez powodu nazywana jest królową kasz. Jest bardzo zdrowa, smaczna i tania. Choć mówi się o niej coraz więcej, wciąż nie udało się jej pokonać na naszych stołach makaronów, ziemniaków i ryżu. W mojej kuchni kasza jaglana już od dawna jest na pierwszym miejscu. Robię z niej przeróżne rzeczy, bo to, moim zdaniem, najlepsza baza nieskończonej liczby potraw.

Pogoda nas nie rozpieszcza (jak zwykle), ale przynajmniej warzywa są teraz tanie i pyszne. I jest bób! Proponuję więc prosty obiad - idealny i na upały (może nadejdą?), i na deszczowy czerwiec. Zapraszam na chłodnik tarator i bób z boczkiem.

Wiosna w pełni, młode warzywa kuszą ze straganów, więc obiad trzeba skomponować z tego, co teraz najlepsze. Moja propozycja zawiera szparagi (oczywiście!), mniej oczywiste truflowe ziemniaczki oraz jarmuż, którego nie tykałam od czasów dzieciństwa.

Dziś finał najważniejszych klubowych rozgrywek Europy. Zanim piłkarze zwycięskiej drużyny tradycyjnie obcałują wymarzony puchar i zaczną oblewać się szampanem, a przegrani smętnie odbiorą srebrne medale połykając łzy zawodu - zjedzmy coś, kochani. Lepiej świętować wygraną, lub przełknąć porażkę, na pełny żołądek.

Lubisz słodkie? Ja też! Ale nie chcę truć się tym, pod czym uginają się sklepowe półki i co kusi z reklam telewizyjnych. Dlatego słodycze przygotowuję sama. Dzięki temu jem i zdrowo, i pysznie. Dziś kilka bardzo prostych przepisów.

Porozmawiajmy o rozkoszy. O tym, jak smak może nas wodzić na pokuszenie i doprowadzić na sam szczyt... Oto mój ulubiony, fantastyczny, obłędny deser bezowy zwany przeze mnie DESEREM MASTURBANTKI.

Od pewnej wiekowej damy dostałam w prezencie książkę z przepisami z lat 50. ?Praktyczna Kuchnia? uświadomiła mi jak skromnie niegdyś w Polsce jadano. Ale kiedy przetestowałam kilka przepisów, okazało się, że są wyborne!

Nadobna pani. Królowa wszystkich dań. Esencja istnienia, co rozgrzewa w zimowe wieczory, a latem chłodnym pocałunkiem niesie ukojenie. Bywa nieprzewidywalna i kapryśna. Dobra, dość tego chrzanienia, dziś powiem o zupie.

W dzisiejszym odcinku opowiem wam, jak zepsułam mleko kokosowe i zużyłam cały imbir. Przepis ten jest dość uciążliwy w przygotowaniu i zawiera dużo warzyw, mimo tego polecam spróbować, bo przecież każdy czasem musi zaszaleć.

Książki o gotowaniu nie muszą być suchym rejestrem przepisów - mogą opowiadać o życiu, miłości, skomplikowanej historii. A ta miewa różne smaki, nie zawsze słodkie. Olga Wróbel proponuje zestaw na majówkę, złożony z dość gorzkiej książki i dobrze przyprawionego grillowanego mięsa na pociechę.

Nie lubię gotować - nie wychodzi mi większość dań na ciepło. Są jadalne, ale brak im smaczności. Lubię za to szybkie, łatwe w przygotowaniu, a pięknie i efektownie wyglądające przekąski. Wielkanoc zatem jest w zasięgu moich możliwości. Ale nie ma co szaleć: uporajmy się z tym w trzy godziny!

Wielkanoc to taki moment, kiedy można zaszaleć i wrócić do tradycji. Ja tak robię - nie dlatego, że trzeba i wypada, tylko z absolutnie egoistycznych pobudek. Lubię mazurki i żur, taki postny, z suszonymi grzybami oraz z chrzanem, natomiast biała kiełbasa to dobry sposób na zamknięcie ust mięsożercom.

Ziemniak - najlepszy przyjaciel człowieka. Nie skamle, nie wysyła esemesów "gdzie się szlajasz?, nie przerywa ci błogostanu e-mailem o tytule "gdzie moje skarpetki?, a co najważniejsze, nie pyta co na obiad. On już wie.

Gdy po ulicy "przelew? hula wiatr, konto przeszło w tryb "manko?, a w portfelu całkiem koncertowo, bo grają Pustki, na arenę wkracza kryzysowe gotowanie.

Szaleństwo ma wiele twarzy, jak Swarożyc, albo Grey, albo Kartycea - bóstwo indyjskie o sześciu twarzach na siedem liter pionowo. Ale my dzisiaj nie o szaleństwie będziemy rozmawiać, tylko o takim drobnym odchyleniu od normy, które sprawiło, że chleb zamieniam w sos.

Kolorowe ciasteczka, rozkoszne pierniczki i inne takie, frymuśne rogaliki. Nie, przepisów na te cudeńka tutaj nie znajdziecie. Przykro mi. Opowiem wam za to, jakie lubiane przeze mnie regionalne desery zdarzało mi się przygotowywać w czasie wigilijno-bożonarodzeniowym. Smacznego.

Cześć to ja, wasza kuchenna Bogini Chaosu. Obiecałam Wam kiedyś, że podam przepis na coś słodkiego: bierzecie cukier, dosypujecie do reszty jedzenia, et voila! Dziękuje, kurtyna. Skoro już mamy to z głowy mogę was zaprosić na muffiny, tylko, że jak zwykle muszę je robić inaczej.

Odkąd zaczęłam prowadzić mój cotygodniowy przegląd blogasków regularnie słyszę od kogoś pytanie: "jak ty te blogi znajdujesz?". Pytanie najpierw wydało mi się kuriozalne (normalnie znajduję, nie wysilając się zbytnio), ale potem doszłam do wniosku, że to jednak jest kwestia wymagająca zastanowienia.

Wspominałam już o tym, że niespecjalnie wychodzi mi gotowanie, co jednak wcale nie oznacza, że nie lubię zapoznawać się z nowymi przepisami. Dlatego czasem dostaję książki kucharskie. Tym razem w moje ręce trafiła wielce smakowita lektura.

O zasmażko iskro Bogów, kwiecie natolińskich pól, święta na twym świętym progu sos zagęszczam niczym król. Dobra, dość sucharystycznych żartów. Idzie zima, czas porzucić lekkie buliony, pomachać kruchej sałacie i nucąc pod nosem nieśmiertelne "Addio pomidory" wytargać ciężką artylerię!

Nauczyłam się - o tyle, o ile - gotować z tęsknoty, z nostalgii i z rozpaczy. Po zachłyśnięciu się (czasem dosłownie) wszystkim, co dała mi Warszawa - nagle okazało się, że mogę kupić, co mi do łba strzeli i ograniczają mnie tylko finanse, ale domowego rosołku z domowymi lanymi kluseczkami nie zamówię w żadnej restauracji. Ani domowych pierogów. Ani niedźwiedzia. I wtedy zrozumiałam, że muszę.

Cześć, fani gotowania i innych mrocznych praktyk magicznych! Zakładam, że oparzenia po naszym ostatnim spotkaniu z przedwiecznym piekarnikiem już zeszły, wszelkie zacięcia i skaleczenia wywołane przez kontakt z nożem się wygoiły i mogę Was znów zagonić do garów.

Nie mam czasu. Tak, wiem, nic nowego, nikt nie ma. Ale dzieci chcą jeść. I ja też wolę zjeść to, co sama ugotuję, niż to posypane sodą zło w firmowej kantynie za zbyt dużo kasy. Więc ugotować trzeba. Ważne, żeby zrobić to szybko, w miarę zdrowo i za bardzo się przy tym nie zmęczyć.

Rzadko gotuję, bo najzwyczajniej w świecie - nie umiem. Nie wynika to z braku talentu (choć mam podejrzenia, że ten rodzinny skoncentrował się jednak w osobie mojej szanownej matki), a raczej z mocno niefrasobliwego podejścia i duszy eksperymentatora (co w kuchni jest szalenie niebezpieczne). Zanim polecę trzy doskonałe dania, pragnę uświadomić Wam ich prostotę - muszą bowiem być proste, skoro udało mi się nie tylko je przyrządzić, ale też nie spaliłam kuchni. I (jak widać) jeszcze żyję.

W co warto zaopatrzyć kosmetyczkę? Jakie trendy w makijażu zapanują tej jesieni? W naszej galerii kosmetyczne nowości.

Empatia w związku dwojga ludzi to podstawa jego trwałości. Czym ona jest i czy można się jej nauczyć? O tym jak pracować nad swoimi uczuciami, jak nauczyć się słuchać i rozumieć bliską osobę opowiada Ewa Panufnik, trenerka empatii, współzałożycielka Dojrzewalni Róż.