szef

Dajesz mu wszystko, a przynajmniej tak ci się wydaje, a on zaczyna nawalać i nagle oświadcza, że rzuca to wszystko i odchodzi. Może będzie robił swoje projekty, a może zamierza wypasać kozy w Tybecie. A przecież to był taki dobry pracownik!

Mniej stresu, więcej możliwości. Mniej biurokracji, więcej wolności. Mniej odpowiedzialności, więcej kreatywności. O wyższości bycia podwładnym nad zajmowaniem kierowniczego stanowiska.

Choć utrata pracy nie jest końcem świata, to trudno uznać ją za początek nowego wspaniałego życia. Zatem po czym poznać, że możesz pożegnać się z ciepłą posadką? Co powinno wzmóc twą czujność?

Mam szczęście, lubię to, czym się zajmuję. Pracę wybieram zawsze świadomie i na trzeźwo. Ale i tak nie obywa się bez zaskoczeń. I nie mam na myśli zapisów w umowie, tylko pozornie niewiele znaczące szczególiki, ot takie małe jak kamyczek - w bucie.

Stres - potrafi zmobilizować do walki i sprawić, że sięgniemy intelektualnego szczytu. Jednak gdy jest zbyt intensywny prowadzi m.in. do choroby wrzodowej, powoduje migreny i bóle kręgosłupa. Jak sobie z nim poradzić?

W imię zwiększenia wydajności i zysków, pracodawcy kontrolują pracowników na wszystkie możliwe sposoby. GPS w służbowym aucie, identyfikator, sprawdzanie połączeń telefonicznych są już normą. Czasem weryfikacja sięga jednak znacznie głębiej.

Temat mobbingu i złych przełożonych wraca jak bumerang. Mimo że zjawisko jest piętnowane i dużo się o nim mówi, temat wciąż jest aktualny. Źli ludzie są wszędzie, co oznacza, że na szefa despotę można trafić w prestiżowej korporacji, w supermarkecie i w urzędzie.

Woda sodowa z saturatora była kultowym napojem epoki PRL-u. Ta lepiąca się szklaneczka z wyszczerbionym brzegiem, pełna fascynujących bąbelków. Któż jej nie pragnął w upalny dzień. Woda sodowa to płyn o przedziwnych właściwościach. Zwłaszcza, gdy uderzy do głowy twojemu szefowi.

W pracy spędzamy większość dnia. O ile nie pracujemy na swój rachunek, to mamy szefów, lub jesteśmy szefami dla innych. Bycie przełożonym, to nie tylko wyższe wynagrodzenie, to przede wszystkim zarządzanie innymi ludźmi, którzy non stop oceniają.

Wywołuje skurcz w żołądku i sprawia, że włosy siwieją jak u Gandalfa. Mowa o krytyce, która bywa ostra jak brzytwa, ale potrafi też zmotywować do pracy. Krytykę konstruktywną lubię. Szkoda tylko, że nie każdy szef potrafi użyć jej mocy.

Wiem, że się narażę. Że takie wyznanie to jakieś nieporozumienie. I ktoś zaraz powie: ona pewnie piła deszczówkę po Czarnobylu i takie są skutki, że jej się mózg zlasował. Ale prawda jest taka, że wolę gdy szefem jest mężczyzna.

Do napisania tego tekstu zainspirował mnie list Czytelniczki o latach spędzonych/straconych w toksycznym związku. Podobne sytuacje zdarzają się w pracy. Całkiem łatwo wkręcić się w niezdrową relację z szefem/szefową i wcale nie łatwo z niej wyplątać bez ryzyka utraty posady.

To ja - Wasza Korespondentka z Wydziału Odzyskiwania Zdrowego Rozsądku. Pozwolę sobie wylać trochę żółci i opisać kilka typów szefów, z którymi miałam okazję pracować ja lub moi znajomi. Ale uwaga! Szydzenie z nadszyszkowników czasem mści się okrutnie!

Żeby nie było, ludzi umiejących, lub tylko dających radę - w obliczu konieczności - szefować, trwożnie cenię i zazdrośnie podziwiam. Tak już mam, wobec umiejętności, które są mi całkowicie obce, a wydają się być lukratywne i nośne. Może bym i chciała. Ale nie umiem.