strach

Jest całkiem sporo osób, które nie badają się, nie sprawdzają - bo jeszcze coś im znajdą. Nawet jeśli bardzo się boicie, to nie pozwólcie, by strach wziął górę nad zdrowym rozsądkiem.

Mój kraj taki piękny. Dzietność spada, a jedynym pomysłem, by przekonać kobiety do rodzenia dzieci jest emitowanie spotu o tym, że nie warto robić kariery i lecieć do Tokio. Chyba że zachętą mają też być rozważania pana wiceministra o zniesieniu znieczulenia przy porodzie?

"Moja mama chce wysiadać z samochodu, kiedy ten jedzie szybciej niż 50km/h. Kiedyś miała wypadek. Ja zrobiłam prawo jazdy kilka lat temu. Nie jeżdżę, bo dostaję spazmów na samą myśl. Z "elką" na dachu i instruktorem po prawej, czułam się znacznie pewniej" - zdradza jedna z internautek. Nie jest w tym odosobniona. Coraz więcej kobiet boi się jeździć samochodem.

Szczery list Czytelniczki o największym życiowym wyzwaniu, powodzie do nieustannych nerwów i frustracji, przedmiocie dumy - o macierzyństwie.

Wszyscy czegoś się boimy. Są poważne lęki - przed śmiercią bliskich, chorobą, nagłym kalectwem i zupełnie przyziemne - przed ośmieszeniem się przed znajomymi, czy zjedzeniem budzących odrazę potraw. Mieszkająca w Nowym Jorku Michelle Poler uznała, że ogranicza ją zbyt wiele lęków i postanowiła kreatywnie rozprawić się z nimi.

Czy istnieje "prawdziwy" obraz rodzicielstwa? Czy faktycznie, gdy tylko to maleńkie, całkowicie bezbronne stworzenie wydostanie się na świat, jego matkę automatycznie zaleją fale bezwarunkowej miłości? A może to jedno wielkie kłamstwo?

Najgorsze rodzicielskie lęki są łatwe do odgadnięcia (ale trudne do wyeliminowania). Jednak są jeszcze inne. Równie straszne. No, prawie.

Chcę wam opowiedzieć o strachu, który spotyka nas, kobiety, codziennie i jest to strach przed... mężczyznami.

Boję się wojny. Boję się i już. Tak, wiem, to pewnie mało racjonalne. Ale ci, co zaczynają wojny, też racjonalni nie są. Nie, nie boję się tego, że umrę. Boję się czegoś znacznie gorszego.

Lola boi się, że gdy skończy 30 lat jej życie zmieni się na gorsze: ciało straci na atrakcyjności, metabolizm zwolni, a codzienność będzie mniej zwariowana niż w "latach dwudziestych". Słuszne te obawy, czy wydumane? Czy tak strasznie być "kobietą po trzydziestce"?

Znajomi kuszą: Chodź na "World War Z". Napijemy się, usiądziemy w trzecim rzędzie i będziemy się znakomicie bawić. To taki rytuał - chodzenie na wysokobudżetowe filmy dla odmóżdżenia, po małym piwku. Zazwyczaj przyjmuję propozycję, ale niestety, nie tym razem. W "World War Z" będą zombie, tak? "Ale te zombie to przecież będą strasznie śmieszne!", przekonują znajomi. Może i tak, ale ja i tak będę się bać. A strach to nie jest coś, co sprawia mi przyjemność.