szpital

Wrzesień to miesiąc, w którym głośno mówi się o chorobach nowotworowych u dzieci. Z tej okazji lekarze z Doctors Hospital at Renaissance w Teksasie zrobili coś specjalnego dla swoich podopiecznych.

Dziecięcy szpital w Michigan (USA) zdecydował się na wykorzystanie gry "Pokémon Go" w celach terapeutycznych. Pracownicy szpitala oraz rodzice zachęcają dzieci do poszukiwania stworków. Dzięki temu mali pacjenci chętniej opuszczają swoje łóżka.

Czasy i rządy się zmieniają, a pielęgniarki ciągle zmuszone są żebrać o swoje. Pracują cieżko, opłacane są kiepsko, wszyscy rzekomo im współczują, ale tak naprawdę mają je w głębokim poważaniu.

Szpital z perspektywy pacjenta nie zawsze jest przyjaznym miejscem. Wiele zależy od tych, którzy tam pracują. Od ich profesjonalizmu, ale także empatii. Prawda jest jednak taka, że aby wytrwać w szpitalu, niekiedy trzeba o emocjach zapomnieć.

Miewamy tendencję do obwiniania się za wszystko - zwłaszcza, jako matki jesteśmy gotowe brać na siebie odpowiedzialność za życie naszych dzieci. Historia, którą przeczytacie - bardzo przejmująca i głęboko smutna sama w sobie - każe się zastanowić, czy nie przeceniamy swojej roli sprawczej. Bezsilna nie znaczy zła.

Ten dzień miał się nie różnić niczym szczególnym od innych. Stało się inaczej - trafiłam do szpitala i zmieniło się dokładnie wszystko. Miałam zawał mózgu.

Nasza Czytelniczka wyjaśnia rzeczowo, skąd się bierze jej niechęć (eufemizmem to ogramy) do przedstawicieli służby zdrowia w naszym kraju. Jej argumentom nie można odmówić sensu.

Przydatna instrukcja obsługi Szpitalnych Oddziałów Ratunkowych - na ratunek wszystkim zagubionym w systemie opieki zdrowotnej spieszy Karolina Pałys.

Przyzwyczailiśmy się do narzekań na naszą służbę zdrowia, tymczasem jak wynika z relacji naszej Czytelniczki można trafić całkiem nieźle. Ale i w tym "niezłym" można jeszcze to i owo poprawić, żeby było jak w serialu o amerykańskich medykach. Czy to już za wysokie wymagania?

W odpowiedzi na tekst Kasi o nocach na szpitalnej podłodze i po szpitalnych wynurzeniach jednej z naszych Czytelniczek dostałyśmy kolejny list na ten temat. O tym, że znieczulica na szczęście nie jest normą, a nawet traumatyczne doświadczenia można zachować we wdzięcznej pamięci. "Najgorszemu wrogowi nie życzę takich przeżyć, ale jeżeli już coś takiego ma się przytrafić, to życzę takiej opieki, jaką miała moja córka i my."

Ania opisała nam swoje niewesołe przygody szpitalne z gorzką konkluzją, że matka chorego dziecka "nie ma żadnych praw i nie ma prawa się ich domagać". Czy jest aż tak źle?

Stało się - 10 sekund, idiotyczny zbieg okoliczności i ląduję z córeczką w szpitalu, bo doznała wstrząśnienia mózgu. Wówczas niezłego wstrząśnienia doznaję też ja: bo kontakt ze służbą zdrowia podnosi ciśnienie i na usta cisną się wyrazy.