emigracja

Ma 96 lat i od 11 lat mieszka w Wielkiej Brytanii. W wieku 92 lat postanowiła założyć konto na Instagramie. Dziś Anna Kusiak jest jedną z największych gwiazd polskiego Instagrama. Jej konto obserwuje ponad 90 tys. osób.

Gwiazda "Różowej Brygady": Nie jestem politykiem, nie jestem dziennikarzem, ale pracuję w branży rozrywkowej, gdzie staram się znaleźć jak najwięcej przestrzeni na rozmowę o równych prawach, również w Polsce. Czuję, że to taka sama część mojej tożsamości, tak jak robienie barszczu, kapuśniaku czy żurku.

- Pomagałam ludziom w najprostszych sprawach: zarejestrować się u lekarza, zapłacić rachunek. Myślałam, że z uwagi na język będę pracować z Polakami, ale klientką, której pomagałam najdłużej była kobieta z Nigerii. Ona umiała pisać i czytać, ale jej mąż już nie - mówi Marta Sobiło, którą do emigracji przekonała miłość.

Wyjechali i nie wrócili - w różnym czasie, z różnych powodów i w różnych momentach swojego życia zdecydowali o przeprowadzce z Polski za granicę. Mieszkają w czternastu krajach na pięciu różnych kontynentach. Nie wszyscy chcą nazywać siebie emigrantami, niektórzy usiłują żyć na dwa domy, jeszcze inni zmieniają swoje zagraniczne miejsca zamieszkania na kolejne.

Nikt, kto żyje w Polsce mając obywatelstwo, opiekę medyczną (nawet taką kulejącą jak NFZ), prawo jazdy, prawo pobytu w kraju, ubezpieczenie zdrowotne, prawo do głosowania, paszport, prawo do legalnej pracy bez limitów godzinowych, konto w banku, nie zrozumie, jak ciężko jest zaczynać gdzieś bez tego.

Emigrujemy z różnych powodów, ale niezależnie od nich są czynniki, które sprawiają, że jedni są szczęśliwi zagranicą, a inni przeciwnie. W zrozumieniu tego pomaga spojrzenie na emigrację od środka.

Emigracja to czasem jedyny sposób na lepsze życie. Tyle że to wcale nie przychodzi łatwo. Wymaga wielu wyrzeczeń. Może nawet zbyt wielu?

Zdaniem pracującej w Danii Joanny Winkel media powielają stereotyp polskiego emigranta z wyższym wykształceniem, który na Zachodzie zasuwa na zmywaku. Ona jest "białym kołnierzykiem" i ma się w Danii świetnie!

Temat emigracji powraca. Tym razem w kontekście sposobu na to, żeby wreszcie poczuć się szczęśliwym człowiekiem. "Zastanawiam się, czy nie można tego lepszego życia i szczęścia osiągnąć w Polsce? I czy rzeczywiście tam dokąd wyjeżdżacie, znajdujecie to, czego w swoim kraju nie możecie znaleźć?

Aleksandra Islandię potraktowała jako kraj-szalupę ratunkową. Ciężką fizyczną pracą spłacała zobowiązania z Polski i zarabiała na realizację marzeń. Nam szczerze opowiada o byciu "fizolem", walce z szalonym wichrem i kraju, w którym elfy blokują budowę autostrady.

O życiowej dojrzałości, odpowiedzialności i fantazji. O przewadze być nad mieć i umiejętności przyznania się do błędu. O tym pisze nasza Czytelniczka.

Szukanie partnera i randkowanie to sport wyczynowy. Rozczarowaniom towarzyszy zazwyczaj niesmak, niedowierzanie oraz wysoko uniesione brwi - moje. Życie singielki to koszmar.

Grupa polskich emigrantów w Wielkiej Brytanii postanowiła inteligentnie wykorzystać pogardliwe określenie i w ramach kampanii "Bloody Foreigners" namawia innych emigrantów do... oddawania krwi na rzecz lokalnych społeczności.

Złe zagraniczne korporacje wykorzystują polskich pracowników? Nasza Czytelniczka przekonuje, że polskie firmy nie pozostają w tyle...

"Mój poziom cierpliwości i wiary w to, ze tu może być lepiej osiągnął punkt krytyczny i pękła mi żyłka" - pisze nasza Czytelniczka. I punktuje ostro, za co nie poważa naszego pięknego kraju.

Polska to nie jest miejsce, w którym człowiek chce wychowywać dzieci? Nasza Czytelniczka ma bogate doświadczenie w mieszkaniu poza granicami naszego kraju. I dzieli się swoimi przemyśleniami.

Jesteśmy kowalami swojego losu - Czytelniczka zwraca uwagę na powszechne, jej zdaniem, zrzucanie odpowiedzialności na rząd, urzędy, państwo, w sytuacjach, gdy winy za niepowodzenia powinniśmy szukać w sobie.

Czytelniczka, licealistka renomowanego liceum w jednym z większych miast Polski zwraca się do nas wszystkich z prostym pytaniem. Czy łatwo będzie udzielić jej mądrej odpowiedzi?

Nie przypuszczałyśmy, że list Nie-emigrantki tak wzburzy krew w niektórych Czytelnikach. Kolejna Czytelniczka pisze do nas w jego sprawie. Czy znajdzie się ktoś, kto zdeklarowaną przeciwniczkę emigracji weźmie w obronę?

Nasz Czytelnik, nieco wzburzony argumentacją Nie-emigrantki, postanowił rozprawić się z jej teoriami.

"Choć Polska nie jest rajem na ziemi i wcale się tu nie żyje łatwo, to wolimy jeść schabowy w dużym mieszkaniu w Polsce, niż mielonkę w zagranicznej suterenie 10 m2" - pisze nasza Czytelniczka, ostro krytykując politykę wyjazdów za granicę "na dorobek".

List naszej Czytelniczki, która wraca do małego miasta z poczuciem klęski, wywołał wiele reakcji. Oto kolejna - list od dziewczyny, która ma poczucie, że jak uciekać, to tylko na koniec świata.

Podobno nadzieja umiera ostatnia. Nie zawsze, ani nie u wszystkich. Do redakcji dotarł e-mail, w którym dziewczyna pisze, że ma zamiar wywiesić białą flagę. Poddaje się. Nie ma sił do walki, ani pomysłu co może zrobić innego niż uciec z dużego miasta do swoich rodziców. I tam żyć, mimo poczucia klęski.